ΑΜΙΛΗΤΟΙ, ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΤ’ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ

HEINRICH HEINE

[ΑΜΙΛΗΤΟΙ, ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΤ’ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ]

Αμίλητοι, μονάχοι στ’ ακρογιάλι

γέρναμε οι δυό, κι έφεγγε ακόμα ώς πέρα

η θάλασσα, και ξεψυχούσε η μέρα

στης νύχτας τη μισανοιγμένη αγκάλη.

Υψώνονταν ομίχλη· τα νερά

φούσκωναν κι ένας γλάρος τριγυρνούσε,

κι είδα θολά δυό μάτια λαμπερά,

κι είδα ένα δάκρυ κι άλλο να κυλούσε.

Στο χέρι της έπεσε το καθένα,

κι εγώ σαν να με λύγισε μαχαίρι

γονατιστός απ’ το κρινάτο χέρι

ήπια γοργά τα δάκρυα τα χυμένα.

Μετάφραση: Νίκος Γεννηματάς.

Από το βιβλίο: «Χάινε – Μεταφράσεις ποιημάτων του (ανθολογία)», επιλογή Νάσος Βαγενάς, Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 2007, σελ. 67.