CÉSAR CANTONI
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ
Ο δρόμος μάς κοιτάζει μέσ’
απ’ το παράθυρο.
Τα δέντρα μοιάζουνε φρουροί στο σκοτάδι.
Με τον ζεστό αέρα του καλοκαιριού
χώνεται μέσα η νύχτα και μπαίνει στην κουβέντα.
Το φεγγάρι κατεβαίνει ώς το τραπεζομάντιλο.
Ουδέποτε υπήρξαμε υπέρμετρα λυρικοί
(καθόλου ηθικό δεν θα ήταν τούτο
Τα δέντρα μοιάζουνε φρουροί στο σκοτάδι.
Με τον ζεστό αέρα του καλοκαιριού
χώνεται μέσα η νύχτα και μπαίνει στην κουβέντα.
Το φεγγάρι κατεβαίνει ώς το τραπεζομάντιλο.
Ουδέποτε υπήρξαμε υπέρμετρα λυρικοί
(καθόλου ηθικό δεν θα ήταν τούτο
εν
σχέσει προς ό,τι ήμασταν),
αλλά πότε-πότε μας προσφέρει ο κόσμος μια συνθήκη
και νιώθουμε πως τα πάντα χωρούν σε μια μεταφορά.
Ημών δε συμπεριλαμβανομένων.
αλλά πότε-πότε μας προσφέρει ο κόσμος μια συνθήκη
και νιώθουμε πως τα πάντα χωρούν σε μια μεταφορά.
Ημών δε συμπεριλαμβανομένων.
Από
το βιβλίο: «Diario de paso» (2008).
Μετάφραση: Γιώργος
Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου