ΕΚΕΙΝΗ

VICENTE HUIDOBRO (1893-1948)

ΕΚΕΙΝΗ

Έκανε δυο βήματα μπροστά

Έκανε δυο βήματα πίσω

Το πρώτο βήμα της έλεγε καλημέρα σας κύριε

Το δεύτερό της βήμα έλεγε καλημέρα σας κυρία

Και τα υπόλοιπα λέγανε τί κάνει η οικογένεια

Σήμερα έχει ωραία μέρα σαν περιστέρι στον ουρανό

Φλεγόμενο φορούσε πουκάμισο

Είχε μάτια κοιμωμένης των θαλασσών

Είχε κρύψει ένα όνειρο σ’ ένα μαύρο ντουλάπι

Είχε απαντήσει κάποιον νεκρό καταμεσής του

  κεφαλιού της

Όταν ερχόταν έπεφτε ένα υπέροχο τμήμα πολύ

  μακριά

Όταν επήγαινε φτιαχνόταν κάτι στον ορίζοντα να

  την προσμένει

Λαβωμένα αιμορραγούσαν τα βλέμματά της στον

  λόφο

Με στήθη ορθάνοιχτα τραγούδαγε της ηλικίας της

  όλα τα ερέβη

Ήτανε ωραία σαν ουρανός κάτω από ’να περιστέρι

Είχε στόμα ατσάλινο

Και μια θνητή σημαία ζωγραφιστή στα χείλη της

  ανάμεσα

Γελούσε σαν τη θάλασσα που ακούει κάρβουνα

  μες στην κοιλιά της

Σαν τη θάλασσα όταν καθρεφτίζει το φεγγάρι να

  πνίγεται

Σαν τη θάλασσα που ’χει δαγκώσει όλα τ’ ακρογιάλια

Τη θάλασσα που ξεχειλίζει και πέφτει στο κενό των

  εποχών της αφθονίας

Τότε που τ’ αστέρια έρρεαν στα κεφάλια μας

Πριν ν’ ανοίξει ο Βορράς τα βλέφαρά του

Εκείνη ήταν ωραία μέσα στους ορίζοντές της που

  ήσαν οστέινοι

Με το πουκάμισό της το φλεγόμενο και με βλέμματα

  κατάκοπου δέντρου

Σαν τον ουρανό που τρέχει καβάλλα πάνω σε κάτι

  περιστερόπουλα

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.