ΕΜΡΥΟ ΦΩΣ

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ

ΕΜΡΥΟ ΦΩΣ

Εσένα την άπιαστη κερήθρα που βαθιά της σάπισαν οι αισθήσεις
Και βαθιά της άπλωσαν οι ορίζοντες ανάποδα δέντρα σ’ εποχές

  καρπού
Σε πήρα από τα ψιθυρίσματα του χορταριού
Με μαγικά φυσήματα σε σκόρπισα πάχνη και ψέμα σ’ ό,τι κρατάμε

  κι ό,τι απομένει
Αυτό το πρωί που καταργεί το αλλοτινό κι αυριανό του όνειρο με

  αστραφτερούς κόμπους ιλίγγων

Λίγο-λίγο κερδίζεις από πάνω κι από μέσα τη φωτιά του κορμιού
Και τις σπίθες που μετατρέπει σε μυαλό η αφή
Και βγαίνει ένας Αύγουστος απ’ τη φωλιά του ακρογιάλι

Ό,τι κέρδισες το πρωτοβλέπεις σ’ ένα κομμένο φύκι που ξεσκεπάζει

  το χρυσό απ’ τη νύχτα ψάρι
Και το ακροούρανο που πολλαπλασιάζει και μηδενίζει με τρόπους

  θύμησης
Εκείνο το έμβρυο φως που σ’ ανεβάζει στην ανάστασή του απ’ το

  φονιά της καρδιάς σου

Χαρά του χεριού να το πλάθει
Χαρά του ματιού που το αντιφεγγίζει με όλα τα σύννεφα και τις

  πενίες
Κουφή σκαλισμένη πέτρα που άχνισε λόγια και στόμα που το

  βροντοφώνησε
Η χάρις έρχεται απ’ το πούπουλο κι όχι απ’ το φτέρωμα του

  παγονιού
Κι από μια συλλαβή σ’ ένα δάσος κατεβαίνει κανείς στο τίποτα

  της ρίζας του.

Από την ποιητική συλλογή «Όπως ο Ενδυμίων» (1970).

Από το βιβλίο: Δ.Π. Παπαδίτσας, «Ποίηση», Μέγας Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα 1997, σελ. 254.