RAINER
MARIA RILKE
Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά είναι σαν βροχή – βροχή που κατεβαίνει.
Κι αν απ’ τη θάλασσα προς τις εσπέρες ανεβαίνει
κι από χερσότοπους που είν’ μακριά, απομονωμένοι,
τραβάει στον ουρανό που τη μαζεύει δίπλα του όλη,
κι από τον ουρανό μετά θα πέσει μες στην πόλη.
Και πέφτει, πέφτει πάντοτε η βροχή, καθώς χαράζει
ή σουρουπώνει στα σοκάκια, σε ώρες που γυρνάνε
τα σώματα χαμένα, βυθισμένα στο μαράζι,
όταν η απογοήτευση και η θλίψη τα πονάνε,
ενώ άνθρωποι αλληλομισούμενοι τα κουβαλάνε
κοινή να μοιραστούνε κλίνη που είν’ μονιά... θολάμι:
κυλάει τότε η μοναξιά από ’κείσαν νά ’ν’ ποτάμι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου