Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μικρή μου γόησσα μην αποκρούεις τον ερωτά μου —
Πάντως να ξέρεις πως δεν σ’ έχω ερωτευτεί. Κι αν σε τραγούδησαν
Οι ποιητές των εποχών κι αν σού ’ψαλαν
Με λύρες από τρίχινες χορδές
Μάθε λοιπόν, οι ποιητές είναι μαλάκες όλοι τους
Αλλιώς δε θ’ άφηναν
Να τους φωνάζουν ποιητές. Ακούμπησε
Το τρυφερό χεράκι σου από νερό κι από άνεμο
—Έτσι δε σου 'λεγαν αυτοί οι ανεκδιήγητοι;—
Στο μέτωπό μου. Ο πυρετός
Η φυσική θερμοκρασία ενός κορμιού
Που κατουράει τη δάφνη και αψηφάει τον ψίθυρο
Του πνεύματος που ξεψυχάει. Ακούμπησε

Τη ρόγα τού βυζιού στα χείλια μου
Κι άσε τη γλώσσα μου να γλείψει άλαλη
Το βάζο τού ρίγους σου. Γόησσα μικρή
Με στίχους δεν υψώνεται κανείς σε οργασμό
Ούτε τα ψώνια ετούτα γύρω σου που χύνουνε
Γαργάρες από λέξεις. Άκουσε
Τους παφλασμούς τα μουγκρητά ή τα κλάματα:
Με τέτοιους ήχους πλάστηκε ο κόσμος. Άκουσε 
Το κρώξιμο — ή το βρυχηθμό
Του λιονταριού που είναι ο κόσμος. Άκουσε
Το βουητό τού ωκεανού· το βουητό·
Κι όχι το αμέριμνο τραγούδι των ψαράδων.

Από το βιβλίο: Αντώνης Φωστιέρης, «Ποίηση, 1970-2005», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2008, σελ. 181.