ΑΓΑΠΗ

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ

ΑΓΑΠΗ

Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω,

Κάλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθή.

Ποιός ξέρει, τώρα θά ’τανε γραφτό να σ’ αγαπήσω,

Και τόσο που καμμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθή.

Κι αν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,

Ως για πουλί που πέταξε μ’ άλλα μαζύ πουλιά,

Περσότερο από μι΄σ άνοιξη τον έρωτα μου ανάφτει

Του χινοπώρου τ’ άγγιγμα στα ωραία σου μαλλιά.

Κι ακόμη φτάνω ν’ αγαπώ σ’ εσέ μιάν άλλη εικόνα,

Τ’ ορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ,

Τον ήρεμο κι’ ανέφελο και το γλυκό χειμώνα,

Που στο χλωμό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.

Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέμβρη,

Και τις φεγγαροσκέπαστες του Γενναριού ομορφιές,

Μήτε στις τρέλλες τ’ Απριλιού κανένας θα τις εύρει,

Μήτε και στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές...

Από το βιβλίο: Μιλτιάδης Μαλακάσης, «Ποιήματα», εισαγωγή, φιλολογική επιμέλεια Γιάννης Παπακώστας, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2005, σελ. 183.