ΓΕΛΑΣ, ΒΡΕ ΚΕΡΑΤΑ ΦΙΛΟΣΟΦΕ;

FRANCISCO DE QUEVEDO

ΓΕΛΑΣ, ΒΡΕ ΚΕΡΑΤΑ ΦΙΛΟΣΟΦΕ;

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΥΠΑΙΝΙΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ ΟΤΙ ΤΟΥΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΟΙ ΔΥΣΤΥΧΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ’ΝΑΙ ΚΙΝΗΤΡΟ ΘΡΗΝΟΥ ΜΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑΣ ΣΥΝΑΜΑ

Γιατί γελάς, φιλόσοφε και κερατά στη σκέψη;

Γιατί θρηνείς, φιλόσοφε, και αφήνεσαι να πέφτεις;

Μα μόνος σου δεν τό ’φτιαξες που πήγες κι επαντρεύτης

σαν τ’ άλλο παλιοτόμαρο που ’χει απ’ τα χτες χηρέψει;

Ποιά θλίψη σου γεννούν, αν τά ’χεις μόνος σου γυρέψει,

γαργαλητά και στραβομουτσουνιάσματα; Κι αν κλέφτης

ή ψεύτης είσαι, μήτε θρήνος μήτε γέλιο! Εσκέφτης

το καπηλειό μην έχει δόξα, και όχι ο νους σου δρέψει;

Μα για να μην κουράζεσαι, μα και για να μην τρέχεις

με μύθους τρομερούς και συμβουλές μπαγιατεμένες,

μα κι ούτε με συλλυπητήρια, που εσύ δεν τα αντέχεις,

του κόσμου τις απόψεις έχε τες συγχωρημένες:

οι γνώμες σαν τις αλεπούδες είναι! – Όπως κατέχεις,

χαρούμενες τις βλέπει ο ένας, και ο άλλος λυπημένες.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.