ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΡΤΖΩΚΗΣ
ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ
Μύριες ευχές στον άπλαστον πατέρα
κι’ απ’ άνθη μύριες στέρνουμε ευωδιές,
μα θωρούμε με τρόμο τον αιθέρα
ν’ απαντά με βροντές και μ’ αστραπές.
Θωρούμε νεκρωμένοι την ημέρα
και περνούμε τρισκόταδες νυχτιές,
η θάλασσα μουγκρίζει με φοβέρα
κι έχει φριχτές αγκάλες ανοιχτές.
Τούτο το χώμα μ’ άνθη στολισμένο,
ωσάν θεριό μουγκρίζει τρομερά
και σαν λιοντάρι σειέται μανιωμένο.
Κι ενώ τρόμο και θάνατο σκορπά,
κοιτάζουμε με πρόσωπο σβημμένο
αυτή τη φύση πάντα να γελά.
Πρώτη δημοσίευση: «Εστία», Ιανουάριος – Ιούνιος 1893, τχ. 7,
σελ. 108.
Από το βιβλίο: Στέφανος Μαρτζώκης «Στίχοι βάρβαροι και άλλα
ποιήματα», εισαγωγή – επιμέλεια: Ευριπίδης Γαραντούδης, Εκδόσεις Ωκεανίδα,
Αθήνα 2000, σελ. 134.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου