ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
ΧΑΡΑ
Ελπίζω το λουλούδι και απ' τα σχίνα.
Γελάει το χλόισμα σαν τον έρωτά μου.
Το πεύκο παίζει αβρό με την αχτίνα.
Θα ευώδιασαν οι τάφοι, κλίνες γάμου.
Παλμός του δάσους, φεύγει μια ελαφίνα.
Και δίπλα που ξαπλώσαμε 'δώ χάμου,
την ψυχούλα τους στάζουν άγρια κρίνα
κι ανοίγει, ρόδο αιμάτινο, η χαρά μου.
Τη βλέπω -στα μαλλιά σου πνέει- την αύρα.
Είναι βαθιά τα μάτια σου όπως νά 'βρα
το δρόμο της ζωής μου, τον Απρίλη.
Πια δεν πονώ μηδέ την ανεμώνη,
στης γης η ερωτοπάλη που τη λειώνει,
καθώς ορμάω για να σου πιω τα χείλη.
Στον Έρωτα και στην απουσία του η ΦΥΣΗ παντα συνωμοτει...
ΑπάντησηΔιαγραφήή έστω ο τρόπος που Βλέπει η Ψυχή ξεχειλίζει από τα μάτια μία χρωστική που βάφει αναλόγως το ... Τοπίο...
σε φιλω....
Γιώργο καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρατάω απ' το σονέτο την '' ερωτοπάλη ''!!!
Δώσε μου μέσω email μία διεύθυνση για να σου στείλω την δουλειά μου
Το email μου ειναι antonoppan@windowslive.com
Φίλος σου
@ ~reflection~: Χαιρετισμούς από την Κέρκυρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμος: Έγινε. Την καλημέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή