ΜΑ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝ' ΤΑ ΠΕΡΣΙΝΑ;

FRANÇOIS VILLON


ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΑΔΩΝ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Πού νά ’ναι –να μου πει μπορεί κανείς–
Η ξακουστή ομορφιά της Ρώμης Φλόρα,
Η Αρχιπιάδα, η ξαδέρφη της Θαΐς
Που ακούστηκε όπου γηςχωριό και χώρα;
Κι η Ηχώ η αντιλαλούσα, που ’χε δώρα
Ομορφιάς, που γυναίκα άλλη καμιά
Ανθρώπου δεν απόχτησε ώς με τώρα;
Μα τα χιόνια πού να είν’ τα περσινά;

Πού βρίσκεται η τετράσοφη Ελοΐς,
Που ο Πέτρος Επαγιάρ, σε μαύρην ώρα,
Γι’ αυτή ευνουχίστη και στο Σαιν Ντενίς
Έθαψε τη ζωή του ρασοφόρα;
Κι η Ρήγισσα, που αφού έκαμε τη γνώρα
Του Μπουριντάν, την άνομη, βαθιά
Τον έριξε στη Σεν, πού νά ’ναι τώρα;
Μα τα χιόνια πού να είν’ τα περσινά;

Βασίλισσα Λευκή, άστρο της αυγής,
Που γλυκοτραγουδούσες ποθοφόρα,
Μπέρτα μεγάποδη, Μπιετρίς, Αλίς,
Αρεμβουργίς που ’χες της Μαιν τη χώρα,
Ιωάννα, που στη Ρουένη λευκοφόρα
Οι Άγγλοι σε κάψανε μαρτυρικά,
Στ’ όνομα της Παρθένας, πού είστε τώρα;
Μα τα χιόνια πού να είν’ τα περσινά;

Πρίγκηπα, όπου κι αν ψάξεις κι όσην ώρα;
Του κάκου· δεν τις βρίσκεις πουθενά,
Κι αυτήν την επωδό ξέχασ’ τη τώρα:
Μα τα χιόνια πού να είν’ τα περσινά;



Μετάφραση: Σπύρος Σκιαδαρέσης.
Από το βιβλίο: François Villon, «Οι μπαλάντες κι άλλα ποιήματα», Εισαγωγή, έμμετρη μετάφραση και σχόλια Σπύρος Σκιαδαρέσης, Πλέθρον, Αθήνα 1979 [B΄ έκδοση (A΄ έκδοση, Institut Français d’Athènes, Αθήνα 1947)], σελ 57-59.