CÉSAR MORO (1903-1956)
ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΕΝΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΧΤΗ
Να κρατάς ώρες μες στα χέρια σου έναν ίσκιο
Το κεφάλι στραμμένο στον ήλιο
Η θύμησή σου με κυνηγάει ή με ποδοσέρνει δεν έχει αντίδοτο
Δεν έχει συνέχεια δεν έχει φρένο καταφύγιο λέξεις αέρα
Ο χρόνος αλλάζει ρημαγμένο γίνεται σπίτι
Σε κάτι ακμές δέντρων σαν μεσημβρινούς εκεί όπου διαλύεται
καπνός η εικόνα σου
Η γεύση η πιο πικρή που γνώρισε η ανθρώπινη ιστορία
Η λάμψη η επιθανάτια και ο ίσκιος
Το άνοιξε-κλείσε όσων θυρών οδηγούνε στου ονόματός σου
τη μαγεμένη χώρα
Εκεί όπου τα πάντα μοιάζουνε
Ένας απέραντος χορτόκαμπος ξερός φαλακρός και μόνο
με κοτρώνια ερμηνεύσιμα
Χέρι πάνω σε κεφάλι κομμένο
Τα πόδια
Το μέτωπό σου
Η κατακλυσμιαία σου ράχη
Η όμβρια κοιλιά σου με αντερείσματα σπινθήρες
Μιά πέτρα που γυρνάει μιάν άλλη που σηκώνεται και κοιμάται
σε στάση ορθίου
Ένα άλογο γητεμένο ένα πέτρινο δεντρί ένα πέτρινο κλινάρι
Ένα στόμα πέτρινο κι εκείνη η έκλαμψη που πότε-πότε
με τυλίγει και με σφίγγει
Να μου εξηγήσει με γραφή νεκρή τις μυστηριακές επιμηκύνσεις
των χεριών σου που γυρνάνε με όψη απειλητική
μιας καμαρούλας φτωχικιάς με κόκκινη κουρτίνα
που ανεμίζει μπρος από την κόλαση
Τα σεντόνια ο ουρανός της νύχτας
Ο ήλιος ο αέρας η βροχή ο άνεμος
Μόνο ο άνεμος που φέρει τ’ όνομά σου
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου