PERCY BYSSHE SHELLEY (1792-1822)
THE MOON
And, like a dying lady lean and pale,
Who totters forth, wrapp'd in a gauzy veil,
Out of her chamber, led by the insane
And feeble wanderings of her fading brain,
The moon arose up in the murky east
A white and shapeless mass.
Η ΣΕΛΗΝΗ
Και σα χλωμή κι αδύνατη γυναίκα οπού πεθαίνει,
οπού τρεκλίζει βγαίνοντας από την κάμαρά της,
και τυλιγμένη τη λεπτή κι αέρινή της γάζα
πάει όπου θέλει τ’ άρρωστο το παραλήρημά της,
το ίδιο απ’ την ανατολή μακριά τη βουρκωμένη
αργά η σελήνη σα λευκή κι άμορφη εβγήκε μάζα.
Μετάφραση: Λάμπρος Πορφύρας.
Από το βιβλίο: Πορφύρα Άπαντα, Γ΄ έκδοση συμπληρωμένη. Έκρινε Γ. Βαλέτας, Εκδότης Ι.Γ. Βασιλείου, Αθήνα 1982, σελ. 303.
Πολύ όμορφο και το πρωτότυπο και η μετάφρασή του Παίρνει διαφορετική μουσικότητα η μιά μορφή από την άλλη Ατένιζες πρόσφατα τον κόλπο της Νάπολης, εκεί σου ήλθε στο μυαλό; Εκεί είναι το Αριελ, το πλοίο που κοιμάται ο Σελλεϋ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είχε γράψει, προφητικά ισως;
Unfathomable Sea! whose waves are years,
Ocean of Time, whose waters of deep woe
Are brackish with the salt of human tears!
Όχι! Εντελώς τυχαία. Απλωσα το χέρι στη βιβλιοθήκη, τσάκωσα τον Πορφύρα και έβαλα τον Σέλλεϋ. Χαίρε.
ΑπάντησηΔιαγραφή