ΤΑ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΑ ΑΗΔΟΝΙΑ

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ


ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ

Μ' ένα προμήνυμα σεισμού στην όψη και στα δάχτυλα
πόσο άξαφνα χαθήκαμε μες στις γιορτές των λουλουδιών...
Δεν μπορώ να υποφέρω τις γιορτές, πού πνίγουν την ανάσα
δε θέλω αυτή τη βλάστηση, πού τα βλαστάρια της πνίγουνε το ένα τ' άλλο,
δε θέλω αυτή τη βλάστηση,
τόσο πυκνή - και δεν μπορώ να βρω τα μάτια σου,
τόσο πυκνή - και δεν μπορώ να βρω τα χέρια σου.
Όλη ή ζωή μας ρουφηγμένη απ' τις δειλές ύπουλες ρίζες
για να παχαίνουν οι ατσαλένιες φυλλωσιές,
για να θροούν τα κύμβαλα στην άδεια οικουμένη.

Δεν τις αντέχω τις γιορτές πού πνίγουν τις ανάσες,
γιορτές, και γύρω γύρω φυλακές,
χαμόγελα, πού οι φυλακές βαθαίνουν πίσω τους,
απλώνοντας βαθιές και κούφιες ρίζες μες στους βράχους
- οι φυλακές είναι κακά φυτά,
έχουν πλατιά και σκονισμένα φύλλα όλο τρύπες
είναι φυτά, πού μεγαλώνουν μόνο προς τα κάτω,
απλώνοντας βαθιές και κούφιες ρίζες μες στους βράχους,
όχι, δεν είναι τα γρι-γρι, πού μπαίνουνε με χορωδίες παιδιών στον όρμο,
καλόγεροι με τις κουκούλες και τα φαναράκια τους σιμώνουν
το «μιζερέρε» ψέλνοντας.
Ό ουρανός πονάει από τις γρατσουνιές των πυροτεχνημάτων,
- στις πέτρινες οροφές των κελλιών
χαράζουν ριγηλές νυχιές οι ανυπόταχτες αγρύπνιες...
Ποιο θάρρος είν' αυτό, λοιπόν, πού δεν πάει πιο πέρα απ' τη φωνή του,
ποια ευτυχία, που δεν τολμάει να λύσει τα δεμένα χέρια,
ποιο γέλιο είν' αυτό, που χορεύει γύρω απ' τα κλουβιά
και τυραννάει τα σκλαβωμένα αηδόνια;


Μ' ένα προμήνυμα σεισμού στην όψη και στα δάχτυλα, ελάτε,
πάμε να σμίξουμε με τις αποστασίες των εξοχών,
πάμε να λύσουμε πολιορκίες ομίχλης!
Θα ελευθερώσουμε ανάσες λουλουδιών,
θα παραβγούμε τα όνειρα,
θα ζαλίσουμε ιλίγγους!


Γιατί δεν είναι άνοιξη η άνοιξη, που εξορίζει τα λουλούδια της,
δεν είναι μάνα η μάνα, που προγράφει τα παιδιά της,
δεν είναι θάλασσα η θάλασσα, που αρνιέται και δολοφονεί
τις ανταρσίες των κυμάτων της,
γιατί δεν είναι ζωή η ζωή, που μας χωρίζει και μας λέει
άλλους παιδιά κι άλλους προγόνια της.