ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες-
που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα νά 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μιά παλιάν ελαιογραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μιά βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
«Ετούτο το μαχαίρι εδώ που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος τό 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά τό 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό την Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε.
Ο Κόντε Αντόνιο, μιά βραδιά, το δύστυχο αδερφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι σε χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είν' αλαφρύ, για πιάσε το, δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.»
«Πόσο έχει;» «Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρ' το.»
Ένα στιλέττο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που ιδιοτροπία μ' έκανε και τό 'καμα δικό μου·
κι αφού κανένα δε μισώ στο κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...
Μιας και τα ποιημάτα των Καβάφη και Αλεξάνδρου αναφρορικά με τα μαχαίρια βρίσκονται ήδη σε άλλο post, στέλνω το ακόλουθο θαύμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι,
κάποτε μου 'δινες μόνο τη χαρά•
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ,
δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά (δις)
Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια,
τ' αστέρια σβήνουνε όταν με θωρεί•
σβήστε τα φώτα σβήστε το φεγγάρι,
σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει(δις)
(Συστάσεις προφανώς δε χρειάζονται)
Την καλημέρα μου από ένα τοπίο απόλυτα νεφελώδες και παγωμένο, με μια λέξη αφιλόξενο.
Μαχαίρι: πουλί από πάγο
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οκτάβιο Πας"
@ έλενα & κουτσουρέλιος: Ως μπλογκάρχης ευχαριστώ για τις συμβολές.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Κουτσουρέλιος:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους σας ξαναβλέπουμε! Πάντα ευχάριστη η παρουσία-συμβολή σας. Όσο τώρα για το "πουλί από πάγο" θα μ'ενδιέφερε η γνώμη σας μιας κι εσείς στείλατε την παρομοίωση του Πας. Καλά ο πάγος, γιατί όμως πουλί από πάγο; Ως επί το πλείστον συνδέεται με θετικά μηνύματα. Έμφαση μέσω αντίθεσης;
Τους χαιρετισμούς μου!
@κ. Κεντρωτή:
ΑπάντησηΔιαγραφήDe nada, maestro, de nada! Le preparo una sorpresa, pero no voy a decirle más, porqué entonces no será sorpresa.
Mis cordiales saludos!
Δεν είναι μόνο τα φροϋδικά γιά το μαχαίρι Αλλη διάσταση, βαγκνερικής κάθαρσης σχεδόν παιρνει στον Καββαδία Ιδέ και στο W G Allum: Κάποια βραδιά ως περνούσαμε, από το Bay of Bisky,/
ΑπάντησηΔιαγραφήμ'ένα μικρό τον βρήκανε,στα στήθια του σπαθί/
ο πλοίαρχος είπε: θέλησε το στίγμα του να σβήσει και διάταξε στη θάλασσα,την κρύα να κηδευθεί/
Αγαπητέ και φίλτατε οικοδεσπότα:
ΑπάντησηΔιαγραφήTo 'μπλογκάρχης" βαρβαρίζει! Θυμίζει "αττικάρχης" (τι να κάνει βρε παιδιά τωρα ο Αρκουδέας; -βρε, τι θυμάται ο άνθρωπος) Αντίθετα το maestro της elena θα το προσυπέγραφα, μακράν προτιμότερο των meister, maitre. το master ναι, αλλά ως δεύτερη επιλογή (επιλογή, όχι ονομασία-δεν είναι Μακεδονικό, εδώ!)
Νίκων - δεν είναι άνθρωπος, είναι ιδέα! Το "μπλογκάρχης" είναι παλιά ιστορία (προ της ελεύσεώς σου στο μπλογκ). Ήδη έχει περάσει ως λήμμα στο επίτομο λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών, που σε καναδυό χρόνια εκδίδεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω κάτι πουλιά,
ΑπάντησηΔιαγραφήμαύρα πουλιά
πουλιά πικρά,
πουλιά της δυστυχίας...
λέει, Έλενα, ο ποιητής.
Το πουλιά, οι οιωνοί των αρχαίων,
είναι σύμβολα δίσημα, μηνύτορες που σκορπάνε το καλό και το κακό,
όπως η χέρα του Μπολιβάρ στην εγγονοπούλειο Λατινική Αμερική.
Πουλιά και μαχαίρια πετούν και πετιούνται, κεντρίζουν τον στόχο,
στοχάζονται το κέντρο. Ας κουρνιάζουν στα ακρόκλωνα ή στα μάτια των γυναικών, επικράτειά τους πραγματική έχουν τους αιθέρες.
Τα πουλιά και τα μαχαίρια, εντέλει, ζουν. Busco una fecha viva como un pájaro, έγραψε αλλού ο μέγας Οκτάβιο. Viva como un cuchillo, θα 'λεγα εγώ.
@Κουτσουρέλιος:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά.. Προχθές εξηγούσα σ' ένα φίλο από την Κολομβία πώς λειτουργούσαν στην αρχαιότητα τα πουλιά ως οιωνοί καλών ή κακών. Στην πραγματικότητα ήταν όμως το πέταγμά τους κι όχι αυτά καθ'εαυτά ο οιωνός. Αλλά βέβαια (αυτό νομίζω προέκυψε από σχολιασμό των Πολιορκημένων του Σολωμού) ταχυδρόμος που φέρνει κακά μηνύματα θεωρείται ο ίδιος κακός μαντατοφόρος, δηλαδή το αρνητικό φορτίο του μηνύματος πέφτει στις δικές του πλάτες κι αυτόν "καταριόμαστε".
Άκρως ενδιαφέρουσα η θεμελίωση βάσει Πας. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί ν' αναφέρεται σ'αυτό το κοινό στοιχείο, ότι και τα δύο δηλαδή πετούν-πετιούνται, αλλά το απέκλεισα. Για 'μένα τα πουλιά -αν εξαιρέσει κανείς τα φριχτά κοράκια που δυστυχώς εδώ δεν είναι καθόλου αμελητέος ο αριθμός τους- φέρουν θετικό πρόσημο. Δεν έχω όμως τύψεις, δεν είμαι ο Πας..Αστειεύομαι.
Y una cosa más: Πηγαίνετε αν θέλετε στο ποστ του μπλογκ "Μια μιλόγκα του Μπόρχες" με τίτλο "Χαθίντο Τσικλάνα" και δείτε μια μετάφραση που έστειλα στα σχόλια. Περιλαμβάνεστε στην αφιέρωση και θα μ'ενδιέφερε πολύ και η δική σας γνώμη.(Το "αντικειμενική" εδώ παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο.)
Την καλημέρα μου!
Το είδα, Έλενα. Το απαντητικό επιφώνημα του μπλογκάρχου εκφράζει και τη δική μου γνώμη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Κουτσουρέλιος:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύντομο το σχόλιο, αλλά θ' αρκεστώ σ'αυτό. Δεν είμαι αχάριστη. Εξάλλου, όπως έλεγαν και οι πρόγονοι, "ουκ εν τω πολλώ το ευ". Ευχαριστώ!