Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

ΣΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ


ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ


ΟΙ 7 ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA


Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.
javascript:void(0)
Δημοσίευση ανάρτησης
Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ώς τη γαλέτα.
- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

3 σχόλια:

  1. κ. Κεντρωτή,
    Διαβάζοντας το ποίημα του Καββσδία πρέπει να σας ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω το σύνολο του έργου του, όπως και πολλών άλλων ποιητών. Αν για τους άλλους δεν υπάρχει δικαιολογία, για τον συγκεκριμένο ποιητή η μελοποίησή του και η εμπορική επιτυχία του δίσκου, ήταν αποτρεπτική για την ανάγνωση του. Για ανεξήγητους λόγους θεωρούσα την ποίησή του αποκλειστικότητα του Μικρούτσικου, που την ερμήνευε μουσικά και απολυταρχικά με την κομπορρημοσύνη του αποκλειστικού αντιπροσώπου εν ζωή του ποιητή. Η ασμένως υποδοχή της μελοποίησης των ποιημάτων θεωρήθηκε επιβράβευση της αυθαιρεσίας του συμπεράσματος μου.
    Διαβάζοντας λοιπόν το ποίημα αυτό, ανακαλύπτω ότι η μουσική ερμηνεία του Μικρούτσικου απομάκρυνε την μουσικότητα του ποιήματος, που διατηρεί την αυθεντικότητά του, την ανάσα του, που στηρίζεται στην λέξη και το ρυθμό που επιλέγει ο ποιητής. Η αυτονομία λοιπόν της λέξης, η απομάκρυνσή της από το γλωσσικό σύστημα, της δίνει την ευκαιρία να λειτουργήσει αυτεξούσια, δημιουργώντας ένα σύμπαν ποιητικό, αυτόνομο και ανταγωνιστικό στην πραγματικότητα. Όταν λοιπόν ο πυρήνας του ποιήματος, η λέξη, χρησιμοποιηθούν έξω από το θέση που της ορίζει ο ποιητής, καταργείται η ποιητική της λειτουργία, γίνεται πάλι εργαλείο χρηστικότητας, δηλαδή χρήσιμη, γι'αυτό και όχι απαραίτητη. Η μελοποίηση λοιπόν του ποιήματος παίζει ρόλο στην επαναφορά των λέξεων στην λεκτική συμβατικότητα, χάνοντας την ελευθερία τους, που μόνο μέσα στην ποίηση μπορούν να απολαμβάνουν.
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ ΑΧΙ: Για το συγκεκριμένο ποίημα συμφωνούμε απολύτως. Είναι από τις "ατυχίες" του Μικρούτσικου. Η μουσική και η ερμηνεία της Αλεξίου "πνίγουν" τον στίχο. Στις άλλες μελοποιήσεις του, όμως, ο Μικρούτσικος έχω τη γνώμη ότι έχει θαυματουργήσει. Εννοώ την πρώτη σειρά των μελοποιημένων ποιημάτων του Καββαδία. Αυτό εδώ ανήκει στη δεύτερη σειρά, που δεν είναι και πάρα πολύ σόι. Προσωπικώς μου άρέσει η ποίηση αλλά και η μελοποιημένη ποίηση. Δεν είναι απαραιτήτως πάντοτε το ίδιο ένα ποίημα και το ίδιο ποίημα μελοποιημένο, αλλά το ένα καλό (: το ποίημα) δεν αποκλείει να είναι καλό και το άλλο (το μελοποιημένο ποίημα). Χιλιάδες τα παραδείγματα παγκοσμίως. Χαιρετισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ σωστά τα επιχειρήματα-και των δυο Ο πρωτος Σταυρός του Νοτου είναι από τις καλύτερες στιγμες στην μελοποίηση Αλλά η μεγάλη ποιηση είναι πάντα μεγάλη-και κάθε μελοποιηση δεν εξασφαλίζει, αυτονόητα, ισοϋψές αποτέλεσμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή