ΠΙΚΑΣΟ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΠΙΚΑΣΟ

I

Εκεί, στου Ριέγο τη σημαδιακή πλατεία λένε – όχι λένε, είπαν

ότι γεννήθηκε της Μάλαγας το τέκνο. Αέναη εποχή γαλάζια ήταν η διάφανη θάλασσα.

Τα δε σούρουπα κατεβαίνοντας από το Γιβραλφάρο ήταν αέναη εποχή ροδόχρωμη.

Και εκεί, σ’ εκείνη την ανοιχτή, φλεγόμενη πλατεία

κάποιου παιδιού εσβήστηκε η πνοή.

Ο Πάμπλο ανάμεσα στις πρασινίλες του φωτός,

ή στις αποφασιστικές μαυρίλες: λάδια, νύχτα, καταγωγή·

ή ανάμεσα στα χαλασμένα κίτρινα, ή δίπλα σε κόκκινα κέντρα.

 

II

Ο κόσμος ήταν μια γραμμή

σ’ ενός παιδιού το χέρι. Ή στη σφιγμένη του γροθιά

ένας σπινθήρας χρώματος. Ή το πόδι που επάταγε γερά

την πρώτη διαύγεια, αφρούς καθώς πατούσε.

Η θάλασσα, η θάλασσα η αρχαία... Και από ιστορία αρχαιότερη!

 

III

Πιστός εγκαίρως

στη ζωή – και φάνηκε η αλήθεια, η ανθρώπινη,

μπροστά στα θλιμμένα του μάτια.

Βλέμμα γαλάζιο στον τρόμο του άντρα.

Ουρανούς οι φλόγες καταγγέλλουν οι αλύγιστες.

Τα δε σώματα καίγονται.

 

IV

Στην οργίλη αναζήτηση σκέφτηκε

τον κόσμο της άφεσης. Ή κατόπιν,

σε άλλον σπασμένο τοίχο του φωτός, είδε να λιάζονται

τα μεγάλα κορμιά πλάι στη θάλασσα· ή να φυλακίζει

όλη του τη δύναμη μες στη γροθιά του, ή να ξεφορτώνεται

την εκρηκτική αλήθεια: όλα πάντοτε πραγματικότητα!

 

V

Ενάσκηση χρώματος: μουγκρητό, μονομαχία.

Μπορεί αυτός ο τρομερός ο ταύρος να μην πέθανε

και κάποια αλήθεια στο βρυχηθμό του ν’ αναγγέλλεται.

VI

Ο Πάμπλο από τη Μάλαγα, τυλιγμένος στα κόκκινα,

στα πράσινα, στα λευκά ή σε καθαρές γραμμές,

ή στον πηλό· η καολίνη, η λάσπη, κινούνται

κάτω από στρώματα χρώματος, κολυμπάνε πρόσθιο.

 

Με φωτιά; Με χώμα; Πορεία,

παρέλαση, άγημα. Αλλά μπορεί, έφιππος και συμπαγής,

την έρευνά του να εμβαθύνει. Ίσως υπάρχει ένα σφυρί

και ένα μάτι, και αναπηδάει ο κόσμος.

 

VII

Και ο κορμός του στέκεται ψηλά. Είναι γυμνός

και κουρασμένος. Σαν βουνό έχει ζήσει.

Με όλο τον ήλιο στους ώμους του. Δείτε τον.

Ώχρα είναι η όψη του –

τη βλέπει και τη σκαλίζει. Και στέφεται φορώντας λευκά.

Χωρίς χιόνι, χωρίς στάχτη. Στα πόδια του ανάμεσα η χλόη

ή η άμμος της θαλάσσης. Το μεγάλο του χέρι,

που για μια στιγμή έπιασε την υδρόγειο ολόκληρη, άνοιξε,

και ανοίχτηκε δρόμος ζωντανός για τον άνθρωπο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.