ΠΟΙΗΜΑ ΕΡΩΤΙΚΟ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΠΟΙΗΜΑ ΕΡΩΤΙΚΟ

 

Σ’ αγαπώ του ανέμου όνειρο· όνειρο

απ’ τον Βορρά λησμονημένo, κυλάς μαζί με τα δάχτυλά μου, συμπλέεις

στου κόσμου τα γλυκά πρωινά με το κεφάλι κάτω, ανάποδα,

όταν είναι εύκολο να χαμογελάς γιατί είναι απαλή η βροχή.

 

Ταξίδι στην αγκαλιά του ποταμού είναι απόλαυση·

ω ψάρια εσείς, φίλοι μου, το μυστικό για πείτε μου των ανοιχτών ματιών,

των βλεμμάτων μου που τραβούν ίσια για τη θάλασσα

κρατώντας των μακρινών πλοίων τις καρίνες.

 

Σας αγαπώ, ταξιδιώτες του κόσμου, όσους κοιμόσαστε επάνω στο νερό,

άνδρες που πάτε στην Αμερική να βρείτε ρούχα,

όσους αφήνετε την οδυνηρή σας γύμνια στο γιαλό

και κατεβάζετε στων πλοίων τις κουβέρτες του φεγγαριού την αχτίδα.

 

Να περπατάς και νά ’σαι στο περίμενε είναι χαρά, είναι ομορφιά,

ο άργυρος και ο χρυσός δεν έχουν αλλάξει την ουσία τους,

σαλτάρουν στα κύματα, βουτάνε στην ξεφλουδισμένη πλάτη

και παίζουν μουσική ή κάνουν όνειρα για τις ξανθότερες κόμες.

 

Στον βυθό κάποιου ποταμού δραπετεύει ο πόθος μου

από τ’ αμέτρητα χωριά που κράταγα στ’ ακροδάχτυλά μου,

εκείνα τα σκοτάδια που ντυμένος στα μαύρα

τα έχω αφήσει πια πολύ πίσω σχεδιασμένα στην πλάτη μου.

 

Η ελπίδα είναι η γη, είναι το μάγουλο,

είναι ένα απέραντο βλέφαρο όπου και ξέρω ότι υπάρχω.

Θυμάσαι; Για τον κόσμο γεννήθηκα μια νύχτα οπού η ελπίδα

ήταν το άπαν και παραμένει το κλειδί των ονείρων.

 

Ψάρια, δέντρα, πέτρες, καρδιές, μετάλλια,

πάνω στα ομόκεντρα και, ναι σταματημένα κύματά σας,

κινούμαι εγώ και, αν γυρίσω, θα ψάξω να βρω τον εαυτό μου, ω κέντρο, ω κέντρο,

μονοπάτι, ταξιδιώτες του κόσμου, του ήδη υφιστάμενου μέλλοντος

πέρ’ απ’ τις θάλασσες και μέσα στους παλμούς μου που σφύζουν.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.