ΥΣΤΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΥΣΤΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

 

Εσύ ξαπλωμένη εδώ, στου δωματίου το σκοτάδι,

σαν τη σιωπή που απομένει ύστερα απ’ τον έρωτα,

κι εγώ ανασηκώνομαι ελαφρά απ’ της ακινησίας μου τα βάθη να ’ρθώ

έως τα άκρα σου, τα περίλεπτα και τα σβησμένα, που τόσο μα τόσο γλυκά υπάρχουν.

Και με το χέρι μου επιθεωρώ της ενδοστρεφούς ζωής σου τ’ αχνογραμμένα σύνορα.

Και νιώθω τη μουσική, την αμίλητη αλήθεια του κορμιού σου,

που πριν λίγο ακόμα ακατάστατα σαν άλλη φωτιά τραγουδούσε.

Η ακινησία κανακεύει τη μάζα που με τον έρωτα έχασε τη συνεχή μορφή της,

για ν’ απογειωθεί μετά, να φύγει κατά πάνω, με ακέραιη την αδηφάγα παρατυπία της φλόγας,

για να γίνει ξανά το σώμα το αληθινό που εντός των ορίων του πλάθεται πάλι.

 

Αγγίζοντας αυτά τα άκρα, μεταξένια, άθικτα, χλιαρά, απαλότατα στη γυμνότητά τους μέσα,

μαθαίνεις ότι η αγαπημένη σου επιμένει σθεναρά στη ζωή της.

Στιγμιαία φθορά είναι ο έρωτας, μι’ ανάφλεξη και καύση είναι

και απειλεί το άσπιλο πλάσμα που αγαπάμε και που το καταπατά η φωτιά μας,

και μόνο όταν ξεκολλάμε από τα λερωμένα, τα σβησμένα φώτα του

το βλέπουμε

και αναγνωρίζουμε τη ζωή ως τέλεια, καθότι φρεσκοζυμωμένη –

τη σιωπηλή και ζεστή ζωή που μας καλούσε από τη γλυκιά της εξώτερη περιφέρεια.

Να του έρωτα το τέλειο κύπελο που (γεμάτο ίσαμε πάνω

με το γαλήνιο αίμα του) λάμπει χρυσαφωμένο τώρα.

Να τα στήθη, η κοιλιά της, ο στρογγυλός μηρός της, το τέλεια φινισρισμένο πόδι της,

και πάνω από τους ώμους ο λαιμός της με κάτι νέα και απαλά φτερά,

το μάγουλο που δεν καίει ούτε καίγεται, ειλικρινέστατο έως αφελείας στο μόλις γεννημένο ρόδο του,

και το μέτωπο όπου ζει η καθημερινή σκέψη του έρωτά μας, αυτού που μένει ξάγρυπνος μες στις φωτοχυσίες.

Στη μέση, με τη σφραγίδα της λαγαρής της όψης,

που τη θερμαίνει χωρίς ιδιαίτερο ζήλο το κίτρινο απομεσήμερο,

βρίσκεται το στόμα, μια φίνα ρωγμή ανοιχτή και διάφανη στα φώτα.

Ω φοβερό κλειδί του σκεύους της φωτιάς,

το λεπτό σου αγγίζω δέρμα με τούτα τα δάχτυλα

που φοβούνται και συνάμα γνωρίζουν τα πάντα,

ενώ ακουμπάω το στόμα μου επάνω στη θαμπή σου την κόμη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.