RENÉ
CHAR
ΟΔΥΝΗ
ΚΑΤΟΙΚΩ
Τη
μέριμνα του οιακισμού της καρδιάς σου μην την αφήνεις στις συμπαρομαρτούσες του
φθινόπωρου τρυφερότητες, απ’ τις οποίες δανείζεται τη γαλήνια όψη και την καθ’
όλα προσηνή αγωνία. Είναι νωρίς για να ζαρώσει το μάτι. Και λίγα λόγια νογάει η
ταλαιπωρία. Προτίμησε να κοιμηθείς χωρίς καθόλου φόρτο: θα ονειρευτείς την
επόμενη μέρα και το κρεβάτι σου θα είναι πανάλαφρο. Θα ονειρευτείς το σπίτι σου
νά ’ναι δίχως παράθυρα. Ανυπομονείς να γίνεις ένα με τον άνεμο, με τον άνεμο
που διασχίζει ένα έτος μέσα σε μια νύχτα. Άλλοι… άλλοι θα τραγουδήσουνε τη
μελωδική ενσωμάτωση, τις σάρκες που δεν προσωποποιούν τίποτ’ άλλο πάρεξ τη
μαγεία της κλεψαμμίας. Θα καταδικάσεις την ευγνωμοσύνη που διαρκώς επαναλαμβάνεται.
Και αργότερα θα σε ταυτίσουνε με κάποιον αναφομοίωτο γίγαντα, με του ανεφίκτου τον
κύριο και αφέντη.
Όμως… όμως:
Το μόνο που ’κανες εσύ ήταν ν’ αυξήσεις το βάρος της νύχτας σου. Ξαναπήγες στα μουράγια για ψάρεμα, επέστρεψες στα καύματα τα κυνικά που δεν γνωρίζουν καλοκαίρι. Έχεις εξοργιστεί με την αγαπημένη σου εν μέσω φρενιτιωδών συνεννοήσεων. Ονειρέψου το τέλειο σπίτι που δεν θα δεις ποτέ σου να χτίζεται. Για πότε είναι είπαμε η συγκομιδή της αβύσσου; Αλλά έσπασες βλέπεις του λιονταριού τα μάτια. Και νομίζεις πως βλέπεις να περνάει το κάλλος πάνω από κάτι μαύρες λεβάντες...
Τί σε τράβηξε και πάλι ν’ ανεβείς λίγο ψηλότερα, χωρίς ωστόσο να σε πείθει;
Καθαρό κάθισμα δεν έχει.
Όμως… όμως:
Το μόνο που ’κανες εσύ ήταν ν’ αυξήσεις το βάρος της νύχτας σου. Ξαναπήγες στα μουράγια για ψάρεμα, επέστρεψες στα καύματα τα κυνικά που δεν γνωρίζουν καλοκαίρι. Έχεις εξοργιστεί με την αγαπημένη σου εν μέσω φρενιτιωδών συνεννοήσεων. Ονειρέψου το τέλειο σπίτι που δεν θα δεις ποτέ σου να χτίζεται. Για πότε είναι είπαμε η συγκομιδή της αβύσσου; Αλλά έσπασες βλέπεις του λιονταριού τα μάτια. Και νομίζεις πως βλέπεις να περνάει το κάλλος πάνω από κάτι μαύρες λεβάντες...
Τί σε τράβηξε και πάλι ν’ ανεβείς λίγο ψηλότερα, χωρίς ωστόσο να σε πείθει;
Καθαρό κάθισμα δεν έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου