ΑΝ ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΑΓΑ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

CATULLUS

ΑΝ ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΑΓΑ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Αν δεν σ’ αγάπαγα πολύ πιο πολύ κι από τα μάτια μου,

τσαχπινοπαιχνιδιάρη Κάλβε μου, θεμιστοπόλε, κοντοπούτανε –

για τούτο σου το δώρο που ’πεμψες θα σε μισούσα…

θα σε μισούσα τουλάχιστον όσο μισώ το τέρας, τον Βατίνιο.

Για πές μου, ρε: τί σού ’καμα και ποιά κακιά κουβέντα σού ’πα,

και βάλθηκες να με τελειώσεις,

με τους ποιητικούς πυγμαίους σου;

Κακό του χρόνο νά ’χει και ανάποδο ο πελάτης σου

και τη βαριά κατάρα των θεών, που τού ’ρθε

της αμουσίας να σου χαρίσει το ανθολόγιο,

να μου το δώσεις ύστερα εσύ εμένα δώρο!

Σπουδαίο δώρο, μμμ!... τί να σου πω;!

Μα αν καλά έχω ανθιστεί τη φτιάξη

της νεωτερικότητας όλους τούτους τους πιθήκους

σου τους επάσαρε για δώρο (ποιός;)

ο Σύλλας… ο ημιμαθής… ο δασκαλάκος.

Εμένα, φίλε, δεν μου καίγεται καρφί,

και φούρνος μην καπνίσει,

και μπράβο του και μπράβο σου

που σε θυμάται στις γιορτές και που

δεν πήγαν τζάμπα εσέ οι δικανικοί σου κόποι.

Θεοί, ω μεγαλοδύναμοι θεοί,

ω τί κακόγουστη συναγωγή ετούτο το κωλοβιβλίο!

Αλλά κι εσύ, ρε Κάλβε, που σου το στείλανε, ναι –

ρεγάλο, ρε, το στέλνεις τώρα

στον Κάτουλλό σου για να σπάσεις πλάκα;

Να τον ξεκάνεις θές;… να μην τον βρει αύριο η μέρα

που ’ναι τα Κρόνια, των εορτών η εορτή, η καλύτερη,

και που προστάζει το έθιμο να κάνουμε σε όλους δώρα;

Αλλά όχι, όχι… Όχι!

Γελάστηκες, κρυόμπλαστρε! Και μη νομίσεις – δεν τσιμπάω.

Άσε να φέξει πρώτα, και θα δεις: μια και δυο κινώ και πάω

και από των βιβλιοπωλείων τα ράφια κατεβάζω

όλους του Καίσιους και όλους τους Ακίνους, και βάζω

στων ατάλαντων αυτών τις λίστες

και τον Σουφήνο τον αρχιμπούρδα μετά των λοιπών κυρίων

(ένα μάτσο απαίσιους ξυλοσχίστες,

το άπαν, άμα δεν κατάλαβες, των λυρικών δηλητηρίων)

και σου τους στέλνω αντίδωρο, να μην παραπονιέσαι.

(Και πού ’σαι, Κάλβε; Στον Κάτουλλο να μην κουνιέσαι!)

Όσο για σας, φριχτά στιχάκια,

στο καλό και στα τσακίδια!

Ξουτ, μπαίγνια! Ξουτ, ρεμάλια!

Απ’ όπου ήρθατε να ξαναπάτε!

Και δεν θα μου λείψετε καθόλου, μα καθόλου,

Αίσχη του αιώνα μας δεινά, ω ποιητές του κώλου!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.