ΓΙΑΝΝΗΣ
ΡΙΤΣΟΣ
ΕΠΙΛΟΓΗ
ΑΠΟ ΤΑ «ΜΟΝΟΧΟΡΔΑ»
28. Ανεβαίνει ψηλά να πιάσει χώμα.
41. Καλό προσωπείο, σε δύσκολους καιρούς, ο μύθος.
49. Ένα κομμένο μαρμάρινο χέρι σε κρατάει ψηλά μέσα στο θαύμα.
59. Άνεμε, που με γύμνωσες, μού ’γινες το μοναδικό μου ρούχο.
70. Στο σώμα μου διδάχτηκα τον κόσμο.
71. Φιλήδονο φεγγάρι, μη μου αλλάζεις τα λόγια.
84. Ω, αφίλητο στόμα, για το βαθύ τραγούδι.
97. Τ' άπιαστο ολόκληρο το δίνω. Κανείς δεν το παίρνει.
119. Κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις το άλλο νόημά τους.
143. Πέταλο γιασεμιού, σ’ ένα ποτήρι με νερό, μακριά που με αρμενίζεις.
150. Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μην τό ’χω.
186. Σβήνω τον ίσκιο ολόκληρο με τούτο το χρυσό μολύβι.
188. Η νύχτα πάντα πίσω απ’ τις σελίδες μου. Γι’ αυτό και λάμπουνε τόσο πολύ τα γράμματά μου.
198. Βαθύ νερό του πηγαδιού τ’ αγάλματα ποτίζει.
212. Με την ελπίδα μιας στιγμής, μας χρέωσαν όλο το μέλλον.
278. Άλλα του πήραν· άλλα τά ’δωσε. Απ’ τις απώλειες θησαυρίζει τώρα.
282. Σώμα περιφραγμένο – συστολή του απείρου.
286. Τι ήσυχα που γκρεμίζεται μέσα στην ποίηση ο χρόνος.
336. Να ξέρεις, – τούτα τα μονόχορδα είναι τα κλειδιά μου. Πάρ’ τα.
41. Καλό προσωπείο, σε δύσκολους καιρούς, ο μύθος.
49. Ένα κομμένο μαρμάρινο χέρι σε κρατάει ψηλά μέσα στο θαύμα.
59. Άνεμε, που με γύμνωσες, μού ’γινες το μοναδικό μου ρούχο.
70. Στο σώμα μου διδάχτηκα τον κόσμο.
71. Φιλήδονο φεγγάρι, μη μου αλλάζεις τα λόγια.
84. Ω, αφίλητο στόμα, για το βαθύ τραγούδι.
97. Τ' άπιαστο ολόκληρο το δίνω. Κανείς δεν το παίρνει.
119. Κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις το άλλο νόημά τους.
143. Πέταλο γιασεμιού, σ’ ένα ποτήρι με νερό, μακριά που με αρμενίζεις.
150. Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μην τό ’χω.
186. Σβήνω τον ίσκιο ολόκληρο με τούτο το χρυσό μολύβι.
188. Η νύχτα πάντα πίσω απ’ τις σελίδες μου. Γι’ αυτό και λάμπουνε τόσο πολύ τα γράμματά μου.
198. Βαθύ νερό του πηγαδιού τ’ αγάλματα ποτίζει.
212. Με την ελπίδα μιας στιγμής, μας χρέωσαν όλο το μέλλον.
278. Άλλα του πήραν· άλλα τά ’δωσε. Απ’ τις απώλειες θησαυρίζει τώρα.
282. Σώμα περιφραγμένο – συστολή του απείρου.
286. Τι ήσυχα που γκρεμίζεται μέσα στην ποίηση ο χρόνος.
336. Να ξέρεις, – τούτα τα μονόχορδα είναι τα κλειδιά μου. Πάρ’ τα.
Από το βιβλίο: «Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου», επιλογή
Χρύσα Προκοπάκη, Κέδρος, Αθήνα 2000, σελ.401-405.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου