ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΤΣΑΔΟ

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ

ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΤΣΑΔΟ

Ποιος θα πιστέψει στην παλιά φιλία που μας ενώνει·

Φλέγεται εντός μας σα βαθύ τοπίο ανδαλουσιανό

Ό,τι πιο ωραίο τραγούδησες κι ό,τι πιο αληθινό

Για μιάν ευφάνταστη ζωή δική σου, Αντώνη, Αντώνη.

Ήλιος μεσημεριάτικος με καίει και με πυρώνει,

Μα εσύ ονειρεύεσαι αγαθά κάτω απ’ τον ουρανό.

Έρπει η σιωπή στα μάτια σου στοιχείο παντοτινό

Μα η δίψα, με το θάνατο, ποτέ της δεν τελειώνει.

Με συνεπαίρνει η ανάσα σου. Ποιός τη φιλία μας τώρα

Θ’ ανιστορήσει απ’ τις παλιές ξεθάβοντας πηγές

Τ’ ωραίο χρυσάφι, το κρασί, στο καπηλιό του Αχόρα;

Αύριο που θά ’ρθει ο άνεμος θα γράψω τ’ όνομά σου

Πάνω στα ρόδια που άνοιξαν τις μαύρες τους πληγές,

Μήπως ξυπνήσεις, στάζοντας το αίμα τους, στην καρδιά σου.

Μετάφραση: Γιάννης Β. Ιωαννίδης.

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Ποιητική Τέχνη», τ. Ι, τχ. 10, έτος Β΄ (1.7.1948), σελ. 208.