ΛΑΜΑΧΙΣΜΟΙ ή ΜΠΛΑΜΠΛΑΜΠΛΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΠΛΑΜΠΛΑΜΠΛΑ ΜΕ ΕΚΛΕΞΑΝΕ

ΛΑΜΑΧΙΣΜΟΙ ή ΜΠΛΑΜΠΛΑΜΠΛΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΠΛΑΜΠΛΑΜΠΛΑ ΜΕ ΕΚΛΕΞΑΝΕ

Είδα για περίπου μισή ώρα στην τηλεόραση τη χθεσινή συναυλία του Σαββόπουλου. Η αγάπη μου για τον καλλιτέχνη είναι δεδομένη και ας με έχει «ξεπουλήσει» ούτε κι εγώ δεν θυμάμαι πόσες φορές. Ο Σαββόπουλος της δεκαετίας του ’60 μέχρι και τη συναυλία στο Παλαί ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης (την 1η Μαρτίου 1983) είναι μέγας μουσικός. Από την ημέρα εκείνη και μετά έγινε «πολιτικάντης», και τέτοιος παραμένει. Επιλογή του, σεβαστή επιλογή του.

Αλλά επειδή εξακολουθώ να τον συμπαθώ, θα πω ότι:
1. Η χθεσινή συναυλία του ήταν χαζή ως σύλληψη και νερόβραστη ως θέαμα και ακρόαμα.
2. Μεγαλειώδη τραγούδια όπως το «Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» και το «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» (όπως, άλλωστε, και το θεοδωράκειο «Ένα το χελιδόνι») ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ απολύτως τίποτα πια σε τέτοιου είδους συναυλίες. (Δεν χρειάζεται, νομίζω, παράθεση λόγων και ανάλυση.)
3. Με χαζοχαρουμενιές (προσχεδιασμένες ή αυθόρμητες) ούτε το χάπι δεν χρυσώνεται πια. Το αυτό ισχύει και για τους γεροντικούς παλιμπαιδισμούς και τις ξέπνοες τζιριντζάντζουλες – ποτέ δεν πέρναγε, άλλωστε, η μπογιά τους.

Και, βεβαίως, ούτε μαζί (ποιοί;) ούτε χώρια ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Οι γενικόλογες αλαφουζοϊδέες μόνο τον μπλαμπλαδισμό και τη μπαρουφολογία προάγουν. Εγώ, ως ιδρυτικό μέλος της «τσογλανοπαρέας που κάνει κριτική», ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ. Παραμένω ψυχή τε και σώματι και διανοία αντιλαμαχικός! Εσαεί!

Εννοείται ότι αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, την οποία και δεν αλλάζω.