ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΜΟΣ

ALBERTO LUIS PONZO

ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΜΟΣ

Βγαίνω από τα χέρια.
Νύχια είναι τα λόγια μου
πάνω στο χώμα, δάχτυλα
αδέξια, κατάκοπα.

Από εκεί
νιώθω ό, τι συμβαίνει
και επιμένω να κοιτάζω,
να σκάβω στα κρυφά τον ορίζοντα,
ν’ αρχίζω να πιστεύω σε ό,τι λέω.

Από τα χέρια μιλάω
και τρέφω το δέρμα,
μαθαίνω τη φλούδα του,
ανασαίνω και λέω μέσα μου:
με τα λόγια θέλω την ύπαρξη,
περιγράφω την ελπίδα μου, κραυγάζω
ή αποκηρύσσω ό,τι όνομα μου επιβάλλουν
και σιγά-σιγά
από τούτο ’δώ  το διπλανό και κινούμενο κατώφλι
συνηθίζω να είμαι άνεμος,
της μνήμης μι’ απόφαση θολή, έωλη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.