ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΘΕΡΙΝΗ

ΝΙΚΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ

ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΘΕΡΙΝΗ

Αυτός ο λόφος δεν ήταν εδώ

αυτά τα δέντρα μας κοίταζαν από άλλη θέση

αυτά τα μισογκρεμισμένα σπίτια στο βάθος

είδαν τη στέρηση, είδαν την αδικία

κι έβγαιναν τώρα λες

από ένα βαθύ χάσμα μνήμης,

λάμποντας παράξενα στο δειλινό

σαν επιτάφια νησιά ανθισμένα.

Μέσα στους έρημους δρόμους μια σκιά,

ύστερα άλλη κι άλλη

και το φτερούγισμα μιας μακρινής υπόσχεσης

― ήχος ξερός στην αδειανή λεκάνη της καρδιάς.

Απροσδόκητα τότε ερχόταν

τεντωμένος εκείνος ο μεγάλος άνεμος

και μας έσπρωχνε όλους

πολυκατοικίες, ανθρώπους, αυτοκίνητα

και θερινά σινεμά,

ολοένα με μεγαλύτερη δύναμη

προς την τρικυμισμένη θάλασσα.

Από το βιβλίο: Νίκος Λάζαρης, «Η ένταση είναι διαρκής – ποιήματα 1975-2002», Τυπωθήτω, Αθήνα 2007, σελ. 97.