CHARLES BAUDELAIRE
ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ ΕΚΕΚΡΑΞΑ /
DE
PROFUNDIS CLAMAVI
Την ευσπλαχνία σου ικετεύω, ω μόνη αγαπημένη,
από τη σκοτεινή άβυσσο που την καρδιά μου θάβει.
Ορίζοντες το σύμπαν μολυβιοί έχουν καταλάβει
και η νύχτα στις βλαστήμιες και στη φρίκη είναι πηγμένη.
Κατάψυκτος ο ήλιος έξη μήνες μες στην πλάση
πλανιέται, κι άλλους έξη η νύχτα περπατάει στους θόλους·
εδώ είναι τόπος πιο γυμνός κι από τη γη στους πόλους
– ούτε ζώα, ούτε ρυάκια, ούτε πράσινο, ούτε δάση!
Μα φρίκη δεν υπάρχει (πουθενά της υφηλίου)
να ξεπερνάει την κρύα ωμότητα αυτού του ηλίου
και αυτής της αχανούς νυχτός που με το Χάος μοιάζει·
των πιο ελεεινών φθονώ τηυ μοίρα ζώων (τί μαράζι!...)
που παν και σε ύπνο ηλίθιο πέφτουν πάντα ναν τα πάρει
όταν του χρόνου αργά-αργά ξετυλιέται το κουβάρι!
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου