ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΡΟ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΡΟ

Οι θεοί ξεχνιούνται· κι αν απόψε θυμηθήκαμε τον Ποσειδώνα,

γυρίζοντας στους έρημους γιαλούς της Καλαυρείας,

είναι γιατί εδώ πέρα, στο ιερόν αλσύλλιο, μιά νύχτα του Ιουλίου,

ενώ φεγγοβολούσαν τα κουπιά στο φεγγαρόφωτο και ηχούσαν

μέσα στις βάρκες οι κιθάρες των κισσοστεφάνωτων εφήβων,

εδώ, σε τούτο το πευκόφυτο, πήρε το δηλητήριο ο Δημοσθένης –

αυτός, τραυλός, που πάσκισε ώς να γίνει ο πρώτος ρήτωρ των

   Ελλήνων,

κ’ ύστερα, καταδικασμένος από Μακεδόνες κι Αθηναίους, μες σε

   μιά νύχτα,

έμαθε την πιο δύσκολη, την πιο μεγάλη τέχνη : να σωπαίνει.

                      26.VI.69

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Πέτρες Επαναλήψεις Κιγκλίδωμα», Κέδρος, Αθήνα 7^η έκδοση 1982, σελ. 96.