YVAN GOLL
ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ
ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Πόσοι και πόσοι στις νυχτερινές κάμαρες μέσα
Δεν ξεστρώνουν με τα εύθραυστα χέρια τους
Τα μολυβένια σεντόνια
Τυφλό το μάτι του εκκρεμούς
Η μοναξιά
Κρέμεται από το σπανιολέτο
Και το παντζούρι
Χτυπάει σάμπως λαβωμένου άγγελου φτερούγα
Όσοι δεν κοιμούνται περιμένουν
Περιμένουν τον άνεμο
Του κόσμου το τέλος περιμένουν
Αχ να και η αυγή με χρώματα σμέουρου:
Τη στυφή ξαναπαίρνει η ζωή γεύση του αίματος
Μετάφραση: Γιώργος
Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου