ΤΟ ΧΑΔΙ

PAUL VALÉRY (1871-1945)

ΤΟ ΧΑΔΙ

Σφίξ’ τα ζεστά χέρια μου

στα δικά σου· θά ’ναι

μια ηδονή οι παλ΄μες σου

και θα με μεθάνε.

Οι δαχτυλιδόπετρες,

δροσερή γαλήνη,

λιώνουν στο ανατρίχιασμα

που τα μάτια κλείνει.

Κι είναι ο πόνος τόσος που,

σαν μια ντάλια λεία,

με το χάδι γίνεται

μια μελαγχολία.

Μετάφραση: Γ. Νίκας.

Από το βιβλίο: «Ξένοι Λυρικοί», μετάφραση Γ. Νίκας, Εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2003, σελ. 197.

************

LA CARESSE

Mes chaudes mains, baigne-les
Dans les tiennes... Rien ne calme
Comme d’amour ondulés
Les passages d’une palme.

Tout familiers qu’ils me sont,
Tes anneaux à longues pierres
Se fondent dans le frisson
Qui fait clore les paupières

Et le mal s’étale, tant,
Comme une dalle est polie,
Une caresse l’étend
Jusqu’à la mélancolie.