ΛΟΥΙΖΑ

ΡΗΓΑΣ ΓΚΟΛΦΗΣ

ΛΟΥΙΖΑ

Στης ζωής το ταξίδι,

–τι ταξίδι γοργό!–
λίγης ώρας παιχνίδι
σε λαχτάρησα εγώ…

Σε φωτόλουστη μπύρα,
κάποια νύχτα θολή,
μεθυσμένος σου πήρα
πληρωμένο φιλί.

Τότες είμουν στην πρώτη
του καημού απελπισιά.
Φλογισμένη μου η νιότη
και ζητούσε δροσιά…

Μα σα μείναμε μόνοι,
ω Λουΐζα μικρή,
της καρδιάς μας ποιοί πόνοι 
πλημμυρίσαν πικροί!

Γι’ άλλη κλαίω, πληγωμένος,
και μεθώ να ξεχνώ.
Της αγάπης διωγμένος
από γη και ουρανό.

Γι’ άλλον κλαις. Κι αν το μάτι
σού δακρίζει φριχτά –
γκρεμός, δόλος, απάτη
χάσκουν μπρος σου ανοιχτά.

Κ’ οι δυό πόνοι ενωμένοι,
νιώσαν τέτοια χαρά,
τη χαρά που μας δένει
μια, μα αιώνια φορά.

Στης ζωής το ταξίδι,
–τί ταξίδι γοργό!–
λίγης ώρας παιχνίδι
σ’ είδα, σ’ έχασα εγώ…

Μ’ από τότε, ω Λουΐζα,
φως η απλή μου καρδιά,
κ’ έχει κλείσει, κορνίζα,
την τρελή μας βραδιά.

Από το βιβλίο: Ρήγας Γκόλφης, «Ποιήματα», επιμέλεια – εισαγωγή – σχόλια Κώστας Στεργιόπουλος, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2002, σελ. 218-219.