ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

 

CHARLES BAUDELAIRE

ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Η ανοησία, τ’ αμάρτημα, η απληστία, κ’ η πλάνη

κυριεύουνε τη σκέψη μας και φθείρουν το κορμί μας·

κ’ ευχάριστα τις τύψεις μας θρέφουμε στην ψυχή μας,

καθώς που τρέφουν πάνω τους τις ψείρες οι ζητιάνοι.

Στα μετανοιώσματα άναντροι κι αμαρτωλοί ώς την άκρια,

ζητάμε πληρωμή ακριβή για κάθε μυστικό μας

και ξαναμπαίνουμε εύκολα στο βούρκο τον παλιό μας,

θαρρώντας πως ξεπλένεται με τα δειλά μας δάκρυα.

Πάνω απ’ το προσκεφάλι μας ο Σατανάς γερμένος.,

πάντα στα μάγια του Κακού το νού μας νανουρίζει·

την πιο ατσαλένια θέληση μεμιάς την εξατμίζει,

αυτός ο Μέγας χημικός, ο Τετραπερασμένος.

Ο Διάολος, το νήμα αυτός κρατά που μας κουνάει!

Τα πράματα τα βρωμερά πιότερο τ’ αγαπάμε·

κι όλο και προς την Κόλαση κάθε στιγμή τραβάμε,

με δίχως φρίκη, ανάμεσα στο σκότος που βρωμάει.

Σαν το φτωχό ξεφαντωτή που πιπιλά με ζάλη

μιας παλιάς πόρνης αγκαλιά πολιομαρτυρισμένη,

κλεφτάτα αρπάζουμε κ’ εμείς καμιά ηδονή θλιμμένη,

που τήνε ξεζουμίζουμε σα σάπιο πορτοκάλι.

Σαν ένα εκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας,

μες στο μυαλό μας κραιπαλούν του Δαίμονα τα πλήθη,

κι όταν ανάσα παίρνουμε, ο Θάνατος στα στήθη

σαν άυλος ποταμός κυλά, σιωπηλά θρηνώντας.

Αν το φαρμάκι κ’ η φωτιά, κ’ η βία, και το μαχαίρι

δεν έχουνε τα φανταχτά κεντίδια ακόμα κάνει

στο πρόστυχο της μοίρας μας κι άθλιο καμβοπάνι,

είναι που λείπει απ’ την ψυχή το θάρρος κι απ’ το χέρι.

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια,

τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τα θηρία

που γρούζουν, σέρνουνται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν με μανία

μες στων παθών μας τ’ άτιμο κλουβί, προβαίνει αγάλια,

θεριό πιο βρώμικο, κακό, την ασκημιά να δείξει!

Κι α δε σαλεύει κι ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,

όλη τη γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του

θά ’θελε να κατάπινε τον κόσμο· –αυτό ’ναι  η Πλήξη!–

που, μ’ ένα δάκρυ αθέλητο στα μάτια της, κοιτάζεις,

καθώς καπνίζει τον ουκά, κρεμάλες να στηλώνει.

Και ξέρεις, αναγνώστη, αυτό το τέρας πώς δαγκώνει!

– Ω αναγνώστη, υποκριτή, αδέρφι που μου μοιάζεις!

Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.

Από το βιβλίο: Μπωντλαίρ, «Τα άνθη του κακού», Μετάφραση Γιώργης Σημηριώτης, Εκδόσεις Μαρή, Αθήνα (χχ), σελ. 19-21.

********************

AU LECTEUR
Διαβάζει ο Michel Piccoli

La sottise, l'erreur, le péché, la lésine,
Occupent nos esprits et travaillent nos corps,
Et nous alimentons nos aimables remords,
Comme les mendiants nourrissent leur vermine.

Nos péchés sont têtus, nos repentirs sont lâches;
Nous nous faisons payer grassement nos aveux,
Et nous rentrons gaiement dans le chemin bourbeux,
Croyant par de vils pleurs laver toutes nos taches.

Sur l'oreiller du mal c'est Satan Trismégiste
Qui berce longuement notre esprit enchanté,
Et le riche métal de notre volonté
Est tout vaporisé par ce savant chimiste.

C'est le Diable qui tient les fils qui nous remuent!
Aux objets répugnants nous trouvons des appas;
Chaque jour vers l'Enfer nous descendons d'un pas,
Sans horreur, à travers des ténèbres qui puent.

Ainsi qu'un débauché pauvre qui baise et mange
Le sein martyrisé d'une antique catin,
Nous volons au passage un plaisir clandestin
Que nous pressons bien fort comme une vieille orange.

Serré, fourmillant, comme un million d'helminthes,
Dans nos cerveaux ribote un peuple de Démons,
Et, quand nous respirons, la Mort dans nos poumons
Descend, fleuve invisible, avec de sourdes plaintes.

Si le viol, le poison, le poignard, l'incendie,
N'ont pas encor brodé de leurs plaisants dessins
Le canevas banal de nos piteux destins,
C'est que notre âme, hélas! n'est pas assez hardie.

Mais parmi les chacals, les panthères, les lices,
Les singes, les scorpions, les vautours, les serpents,
Les monstres glapissants, hurlants, grognants, rampants,
Dans la ménagerie infâme de nos vices,

II en est un plus laid, plus méchant, plus immonde!
Quoiqu'il ne pousse ni grands gestes ni grands cris,
Il ferait volontiers de la terre un débris
Et dans un bâillement avalerait le monde;

C'est l'Ennui! L'oeil chargé d'un pleur involontaire,
II rêve d'échafauds en fumant son houka.
Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,
— Hypocrite lecteur, — mon semblable, — mon frère!