Ο ΔΡΟΜΟΣ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙ

OCTAVIO PAZ

ΜΕΡΟΣ

      Στη Ντενίζ Εστεμπάν

Ο δρόμος δίχως όνομα,

         χωρίς κανέναν,

κυλάει ανάμεσα από διαβρωμένους βράχους,

πεσσούς από εκείνο το πανάρχαιο παιχνίδι

που παίζουν ολοένα... αενάως... τα στοιχεία,

πηγαίνει σε μιά πεδιάδα,

         το κάθε βήμα του

και ένας της γεωλογίας θρύλος,

και χάνεται σε μια θίνα αντανακλάσεων

που δεν είναι νερό ούτε άμμος ούτε χρόνος.

Υπάρχει ένα δέντρο βυσσινί, χορτάρια μαύρα

και αλάτι στου φωτός τ’ ακροδάχτυλα.

               Ο δρόμος

κουβαλάει τον ήλιο στους ώμους του.

Ο ουρανός έχει θημωνιάσει αποστάσεις και πέρατα

πάνω στην πραγματικότητα τούτη που μόλις και διαρκεί.

Λιμνούλα: μαρμαρυγών σιντριβάνισμα.

Μάτια, μάτια παντού.

Η ώρα σταματάει

να κοιτάζεται περνάει ανάμεσα από κάτι λιθάρια.

Ο δρόμος ούτε στιγμή δεν σταματάει να φτάνει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.