ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΨΕΜΑ

ΠΑΝΑΓΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΨΕΜΑ

(EN UN RINCÓN DEL ALMA)

Σε μια στιγμή αλήθειας

παρόρμησης και τόλμης

σε τόνο είπες αδρό

η σχέση μας πως είναι

αμάλγαμα από λάθη

και αναστεναγμό.

Σε μια στιγμή ευθύνης

που η ψυχή παλεύει

ενάντια στο εγώ

μου είπες με κουράγιο

πως έφθασε η ώρα

την μοίρα να δεχθώ.

Σε μια στιγμή λατρείας

που ένα χάδι φέρνει

ρίγη μες στο κορμί

μου είπες πως συμβαίνει

και το μυαλό σκοντάφτει

με δίχως αφορμή.

Σε μια στιγμή αγία

που μία σκέψη δίνει

αξία στη ζωή

είπες με κάποιο θάρρος

όνειρα ψευδαισθήσεις

ανάγκη και πληγή.

Μου φαίνεται σαν ψέματα

μετά από τέτοια αγάπη

να κλαίω να πονώ.

Μου φαίνεται εφιάλτης

πως πίστεψα σε σένα

και τώρα ομολογώ

πως φεύγεις και αφήνεις

αισθήσεις, ερμηνείες

σε πλήρη πανικό.

Μου φαίνεται σαν ψέμα

πως δεν ακούω απόψε

την λέξη σ’ αγαπώ.

Σε μια στιγμή σπουδαία

μοναδική σ’ αξία

μου είπες ν’ ανεχθώ

σε σχέση που διαβαίνει

πως σφάλματα και χρόνος

φέρνουνε το κακό.

Σε μια στιγμή μοιραία

με θράσος όντως κάποιο

είπες κάτι σωστό.

Πως η ρουτίνα σβήνει

το χρώμα και το πάθος

κι αφήνει ένα κενό.

Σε μια στιγμή δικιά μας

ίσως την τελευταία

είπες κάτι απλό.

Ο έρωτας κι αν πεθαίνει

αυτό που τέλος μένει

είναι ιδανικό.

Σε μια στιγμή αλήθειας

σκοτώνοντας το ψέμα

είπες αποχωρώ.

Είπα γεμάτη πόνο

αστέρι μου κι αν πέφτεις

πάντα θα σ’ αγαπώ.

Αθήνα 17/10/08