Ο ΤΟΠΟΣ ΟΛΟΣ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ

ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ

 

[Ο ΤΟΠΟΣ ΟΛΟΣ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ]

Ο τόπος όλος κοντά του που δεν το έπινε το νερό ήταν σπαρμένος
  με κάλυκες λάσπης, μικρές τρύπες της γης, με χώμα λεπτότερο
  γύρω στα χείλη. Κι οι έτοιμοι των ανοίξεων νεκροί την
  τρυφερότητά τους την περιβάλλονται έτσι

Το ίδιο αν δεν ήταν που έφερνε τον καιρό, φυσούσε ασάλευτο, το
  δέντρο ήταν σχεδία. Σε σύννεφα και τσαμπιά του καιρού του
  κακού που μαζεύονταν το περιέπλεα, τότε επιβιβαζόμουν τα
  μελανά του πουλιά

Σε όλο το χώρο μου έρχονταν τόσο πολλά. Κι η κυριαρχία των
  νέων δεχόταν απότομα, γρήγορα να περνά τη σκιά τους αφού
  είχαν μακρύνει προτύτερα αυτά, τα ηλιόλουστα στο τοπίο
  της πτήσης και στο σώμα του σκοτεινά

Σ’ αυτό το δέντρο που χρόνια καθόμουν τον ήχο του ν’ ανεβαίνει
  τον άκουγα, τον περίμενα ν’ ακουστεί

Όσα γινήκαν φωνές και τ’ άλλα σιωπή
Θυμηθείτε το αυτό όταν με διέτρεχε η σκιά

Εγώ δεν είχα ποτέ μου πολλές άλλες φωνές.

Γιατί στην άβυσσο μέσα υπάρχω όπως υπάρχει στο ποίημά μου
πάντα κρυμένος, όχι μια λέξη, παρά ένας λυγμός.

Από το βιβλίο: Ελένη Βακαλό, «Το άλλο του πράγματος (Ποίηση 1954-1994)», Εκδόσεις Νεφέλη, 1995, σελ. 91.