ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΚΟΠΕΛΛΑ

OCTAVIO PAZ

ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΚΟΠΕΛΛΑ

Στο θερμό της κλωνάρι επάνω κι επήγαινε μια ’δώ μια ’κεί

Η εποχή η αναποφάσιστη

Κάτω

Πόθος μέγας ταξιδιού ανακινούσε

Τα παγωμένα σωθικά της λίμνης

Καθώς κυνηγιόντουσαν οι αχτίδες από πάνω-πάνω

Η ακτή χαρίζει γάντια από βρύα στην ασπράδα σου

Το φως πίνει φως στο στόμα σου

Το κορμί σου ανοίγει σαν βλέμμα

Σαν άνθος σ’ ενός βλέμματος τον ήλιο

Ανοίγεις

Καλλονή αυτοτελής χωρίς στηρίγματα

Και αρκεί ένα μόνο βλεφάρισμα

Και όλα γκρεμίζονται σ’ ένα μάτι μέσα δίχως πάτο

Κι ένα μόνο βλεφάρισμα φτάνει

Και όλα εμφανίζονται ξανά στο ίδιο εκείνο μάτι

Λάμπει ο κόσμος

Κι εσύ αστράφτεις στου νερού και του φωτός τη λεπίδα

Το πανέμνοστο όντας προσωπείο της μέρας

Μπορεί το χιόνι να πέφτει σαν ορμαθός ώριμων καρπών

Κανείς ωστόσο δεν τινάζει κλαριά από εκεί πάνω-πάνω

Του φωτός το δέντρο δεν παράγει χιονόκαρπους

Μπορεί το χιόνι να σκορπιέται σαν τη γύρη

Μα δεν υπάρχουν χιονόσποροι

Δεν υπάρχουν χιονοπορτόκαλα δεν υπάρχουν γαρύφαλλα

Δεν υπάρχουν κομήτες μήτε χιόνινοι ήλιοι

Μια στιγμή στην παλάμη λάμπει του ήλιου και πέφτει

Αφού αποκτήσει πρώτα σώμα πρώτα βάρος πρώτα όνομα

Και νά τη σκεπάζεται ολόκληρη με το χιόνινο σώμα της

Και με το βάρος της που έχει τόσο φως

Και με το όνομά της που δεν έχει ούτε ίχνος ίσκιου

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.