Η ΠΤΩΣΗ

OCTAVIO PAZ

Η ΠΤΩΣΗ

      Στη μνήμη του Χόρχε Κουέστα

Ι

Ο χρόνος σκάβει απαύστως άβυσσους στην κτίση·

τα σπλάχνα σκάβει στο κλειστό κορμί του ζώντος,

ενώ στα βάθη του διαφεύγοντος παλμού όντως

έχει ήδη τον φθαρμένον άνθρωπο γκρεμίσει.

Η εντελής στιγμή ιλιγγιά στην κρίση!

Στην άβυσσον εντός του γενεθλίου μου όντος

το πρώτο τίποτά μου επιποθώ επειγόντως

τη ζωή μου (ενώπιος ενωπίω) ν’ αφανίσει.

Χάνει η ψυχή μου το αλάτι της· τη ζύμη χάνει

που με ήχους ομοκέντρους αναδυομένη

στην τέφρα της βουλιάζει ζοφερή σαν πλάνη.

Του χρόνου ο απαθής στρατός διαβαίνει αθρόος.

Γερό πια τίποτα (ούτε η πτώση μου) δεν μένει.

Ο χρόνος τρέχει μόνος του: ηρέμως και αειρρόως.

ΙΙ

Φυγάδας της ουσίας μου που μου ερημώνει

την ίδια την παλιά μου ασφάλεια· κι όταν κάτι

ζητώ στο βάφτισμά μου, στ’ όνομα, στο αλάτι,

νερά ξεπλένουν τα σκοτάδια μου απ’ τη σκόνη.

Αφή και μάτια μού άφησαν μιά ομίχλη μόνη,

μι’ αχλή που ψέμα εγίνηκε και οφθαλμαπάτη:

τί είμαι δίχως το μη όν που με διαπράττει;

και τί χωρίς το χάος που με αναβυσσώνει;

Το κάτοπτρο που ενσάρκωσα με ξεκληρίζει:

μιά πτώση εντός μου ατέρμονη, που με ονειρεύτη,

στον τρόμο μέσα του μη όντος με γκρεμίζει.

Εκτός της βδελυρής λαγνείας μες στον νού του

δεν έχει ο λόγος άλλο, στο άρρητο όπως πέφτει

και στην ψυχρή φιλοξενία του κενού του.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

****************************************

LA CAÍDA

    a la memoria de Jorge Cuesta

I

Abre simas en todo lo creado,
abre el tiempo la entraña de lo vivo,
y en la hondura del pulso fugitivo
se precipita el hombre desangrado.

¡Vértigo del minuto consumado!
En el abismo de mi ser nativo,
en mi nada primera, me desvivo:
yo mismo frente a mí, ya devorado.

Pierde el alma su sal, su levadura,
en concéntricos ecos sumergida,
en sus cenizas anegada, oscura.

Mana el tiempo su ejército impasible,
nada sostiene ya, ni mi caída,
transcurre solo, quieto, inextinguible.

II

Prófugo de mi ser, que me despuebla
la antigua certidumbre de mí mismo,
busco mi sal, mi nombre, mi bautismo,
las aguas que lavaron mi tiniebla.

Me dejan tacto y ojos sólo niebla,
niebla de mí, mentira y espejismo:
¿qué soy, sino la sima en que me abismo,
y qué, si no el no ser, lo que me puebla?

El espejo que soy  me deshabita:
un caer en mí mismo inacabable
al horror del no ser me precipita.

Y nada queda sino el goce impío
de la razón cayendo en la inefable
y helada intimidad de su vacío.