ΣΠΑΤΑΛΑ

GOETHE


ΠΕΜΠΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟ ΕΛΕΓΕΙΟ [: ΣΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ...]

Στα κλασικά τα χώματα χαρά με σκάβει κι ενθουσιασμός ασύνορος·
 ο κόσμος ο παλιός και του παρόντος μού μιλάνε λαγαρά, μου δείχνουν πίστη.
Φυλλομετρώ τα έργα των Αρχαίων –όπως μ’ έχουνε σωστά ορμηνέψει–
 με χέρι ακάματο, κι απόλαυση καινούργια έχω πάντα να ρουφήξω.
Μα σαν νυχτώνει, ο Έρωτας με στρώνει πράγματα άλλα ν’ αναλάβω:
 τί κι αν μαθαίνω τα μισά, διπλός μου βγαίνει ο όλβος!
Ή τάχα δεν μαθαίνω, σαν θωρώ του στήθους της τις φόρμες τις εράσμιες
 και αργόσυρτα, μετά, το χέρι μου ώς τους γοφούς της στρέφω;!
Το μάρμαρο σπουδάζω εδώ σωστά: στοχάζομαι, συγκρίνω,
 με την αφή του όμματος κοιτώ, με του χεριού το βλέμμα νιώθω.
Κι αν ώρες κάμποσες η αγάπη μου μού κλέψει την ημέρα,
 τη νύχτα σπάταλα τη βλάβη και το διάφορο θα μου γυρίσει πάντα.
Φιλιά όταν δεν αλλάζουμε, θ’ αλλάζουμε με λόγια στοχασμούς·
 και σαν την παίρνει ο ύπνος, τότε εγώ, στο πλάι της, στους λογισμούς μου πλέω.
Μες στην αγκάλη της ποιήματα έχω γράψει σωρηδόν,
 στη ράχη της με φτερωμένα δάχτυλα του πόδες
μετράω συχνά του εξάμετρου. Απαλά ανασαίνει μες στο λήθαργο,
 και της ανασαιμιάς της η πυρά τα μύχια ανάβει της καρδιάς μου.
Ανύσταχτο κρατάει ο Έρωτας το φως του λύχνου μου, κι ο νους γυρνάει ξανά στα χρόνια
 που Κάτουλλο, Προπέρτιο, Τίβουλλο έφεγγε κι εφώτα: την τριανδρία την τρανή.




Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Η "σπάταλη αποζημιώτρια" είναι η εικονιζόμενη κ. Τζουλιέττα Πράντι.