ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΡΙΞΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ


ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ

Μαλαματένια λόγια στο μαντίλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές.
Τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες,
μα εγώ περνούσα τη στερνή την Πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια,
αφού στον άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.

Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά.
Καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και νά ’σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά,
κι όχι να ζεις μ’ αυτή τη συμμορία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά.

Με δέσαν στα Στενά και στους Κανόνες
και ξημερώνοντας Παρασκευή
τοξότες, φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή.
Στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι,
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά.
Κι απ’ το παλιό μαρτύριο νά ’χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά,
γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι,
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά;
Ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του άδη σεργιανά;
Μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά;

Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή.
Πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή;
Πώς το 'φερε η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή;

Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
τα φέραν καταπάνω μου οι καιροί.
Κι είδα τις έξι βρύσες μου σημάδι
ληστές να τις φυλούν και θυρωροί.
Χρυσά κυπαρισσόμηλα στον άδη
Και που κανείς ποτέ δεν ιστορεί.



Από το βιβλίο: Μάνος Ελευθερίου, «Μαθήματα μουσικής / Τα ξόρκια», ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 1980, σελ. 43-45.