ΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ ΤΗΣ

ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

Συνάδελφο με κράζεις ποιητή,
εσύ, πηγή ύδατος αλλομένου,
νάμα ψαλμού ζωής, πατρίδας αίνου,
που αιώνια Ελλάδα βουΐζει θαυμαστή.

Κι άμποτες απ’ αυτό να ποτιστή
το χώμα αυτού του τόπου του καμένου,
και νά ’ναι κι η βουλή του πεπρωμένου
ξανά με δάφνες νέες να στολιστή!

Μα εγώ είμαι έρημου βράχου μια βρυσούλα
που έρημη ρέει σ’ έρημο γιαλό
και ρέει σαν να κλαίη την ερημιά της...

Και μόνο νύχτα, μέρα, βράδυ, αυγούλα
κρένει με του πελάου το βογκητό
σαν έρτη φτερωτός να πιή διαβάτης...