ΣΕ ΠΟΙΑ ΥΨΗ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΤΗ;

GOETHE


ΕΒΔΟΜΟ ΡΩΜΑΪΚΟ ΕΛΕΓΕΙΟ [: Ω, ΤΙ ΧΑΡΑ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΝΙΩΘΩ!]

Ω, τί χαρά στη Ρώμη νιώθω! Τον καιρό θυμάμαι εδώ
  που μέρες σκυθρωπές με ζώνανε στα βόρεια κλίματα:
θλιμμένος και βαρύς ο ουρανός να πέφτει ώς το κεφάλι μου,
  να μ’ εξαντλεί, κι ο κόσμος γύρω μου χωρίς καν σχήμα ή χρώμα,
κι εγώ στις στενωπούς του νου του αμέρευτου να ψάχνω εμένανε
  τον ίδιον, και νά ’χω βυθιστεί βουβός στου λογισμού τα μύχια.
Του πάλλαμπρου η λάμψη αιθέρος μου φωτίζει τώρα πια το μέτωπο·
  ο Φοίβος, ο θεός, στο φως και σχήματα –ιδού!– ανακαλεί και χρώματα.
Αστρόφεγγη διαλάμπει η νύχτα, και ύμνοι αχνάπαλοι αντιλαλούνε,
  και το φεγγάρι αστράφτει πιότερο κι από την πιο στιλπνήν ημέρα του Βορρά.
Μακάριος ο θνητός που τα βιώνει ετούτα! Να ονειρεύομαι ίσως;
  Θ’ ανοίξει ο αμβρόσιος οίκος σου στον ξένο, Δία πάτερ;
Αχ, γονατίζω εδώ... στα γόνατά σου τείνω τώρα εγώ, ικέτης, να!,
  τα χέρια. Ω Ξένιε Ζευ, κι εμένανε ας ακούσεις!
Πώς έφτασα ώς εδώ, ούτ’ εγώ γνωρίζω! Η Ήβη
  τον οδοιπόρον έπιασε, και μ’ έμπασε στο δώμα επάνω.
Εσύ την πρόσταξες να βγει να βρεί έναν Ήρωα να σου φέρει;
  Κι αν επλανήθη η μορφονιά;... Συγγνώμη σου ζητώ, κι από την πλάνη μου όφελος σού δέομαι νά ’χω!
Η Τύχη, η θυγατέρα σου –κι αυτή!–, τα εξαίσια δώρα
  δεξιά-ζερβά σκορπάει, όπως της ερθεί, λες κι είν’ κανά παιδάκι.
Των ξένων όντως είσαι ο θεός; Αν ναι, τον ξένον σου μη διώξεις,
  κι από τον Όλυμπό σου μην γκρεμίσεις τον ξανά στη γης!
«Σε ποιά ύψη ανεβαίνεις, ποιητή;» - Συγγνώμη! Ο ψηλός
  Καπιτωλίνος Λόφος είν’ για σένανε Όλυμπος κι αυτός.
Ανέξου με γι’ αυτό, Δία, εδώ, και πιο μετά με οδηγεί ο Ερμής σιγά-σιγά
  στον Όρκο κάτω, κάτω από την Πυραμίδα του Κεστίου φέρνοντάς με.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.