ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΞΕΦΥΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ’ ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ ΜΑΣ ΤΟ ΣΦΙΧΤΟ

ÉMILE VERHAEREN

 

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΞΕΦΥΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ’ ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ ΜΑΣ ΤΟ ΣΦΙΧΤΟ

 

Γιὰ νὰ μὴ μᾶς ξεφύγει τίποτα ἀπ᾽ τὸ ἀγκάλιασμά μας τὸ σφιχτό,

τὸ τόσο πιὰ βαθὺ καὶ ἱερό,

καὶ γιὰ νὰ λάμψει ὁ ἔρωτάς μας στῶν σωμάτων μας τὸν τύπο,

μαζὶ στῆς σάρκας κατεβαίνουμε τὸν κῆπο.

 

Τὰ στήθη σου εἶναι ἐκεῖ σὰν πρόσφορα δοσμένα

καὶ μοῦ ᾽χεις καὶ τὰ δυό σου χέρια ἁπλωμένα·

καὶ δὲν ἀξίζει τίποτα ἡ ἀφελὴς τροφὴ

τῶν λόγων ποὺ καὶ λέγονται καὶ ἀκούγονται ἐκεῖ.

 

Τῶν ἄσπρων τῶν κλαδιῶν ὁ ἴσκιος ἔχει πάει ταξίδι

στὸν κύκλο τοῦ λαιμοῦ σου καὶ τῆς ὄψης σου ἤδη,

καὶ τὰ μαλλιά σου μὲς στὸν πλοῦτο τῶν ἀνθῶν

γιρλάντες γίνονται λυμένες στὸ γκαζόν.

 

Ἡ νύχτα εἶναι φάσμα ἀσημογάλαζο,

ἡ νύχτα εἶναι ὄμορφο κρεβάτι σιωπηλό,

ἡ νύχτα μὲ τὶς αὖρες της, ἡ νύχτα ποὺ εἶναι γνόφος

γλυκός, μαδᾶ τὰ κρίνα τὰ μεγάλα ποὺ τοξεύονται ἀπ᾽ τὸ σεληνόφως.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.