ΤΟΠΙΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΟΠΙΟ

 

Πέρασα νὰ πῶ ἀντίο

σὲ πολλοὺς ποὺ ἔφευγαν μακριά, καὶ τώρα

θὰ μ᾽ ἄρεσε καὶ πάλι νὰ τυλίξω

ἐκείνων τῶν ἀποχαιρετισμῶν τὸ νῆμα,

νὰ γυρίσω νὰ δῶ ξανὰ μάτια χαμένα.

 

Δὲν ξέρω ἂν τοὺς ἐνδιαφέρει ὅλους

ἡ σημερινή μου ἡ μελαγχολία:

διατίθεμαι νὰ τὴ μοιράσω, νὰ τὴν κάνω

ὅλο μικροὺς-μικροὺς στρογγυλοὺς σπόρους

καὶ νὰ τοὺς ρίχνω στὸν καταυλισμὸ ὁλόγυρα,

στοῦ δρόμου τὰ γόνατα.

Θέλω νὰ δῶ ἂν ἀπ᾽ τοὺς πόνους βγαίνουν

καὶ ἂν ἀβγατίζουν τῆς ἀβεβαιότητας τ᾽ ἄνθη,

ἡ θλιβὴ ἐκείνη ἀναποφασιστικότητα:

τῆς ἐγκατάλειψης θέλω νὰ μάθω

τί χρῶμα ἔχουνε τὰ φύλλα.

 

Ὅταν μιὰ μέρα βγεῖ καὶ σὲ κοιτάξει ὁ ἥλιος

σὰν τίγρης πάνω ἀπὸ τὸν θρόνο του

ζητώντας νὰ σὲ ὑποχρεώσει

νὰ ζήσεις ἔτσι ὅπως ἐκεῖνος ὅρισε, τότε

θὰ μοῦ ᾽ρθει ἐμένα μιὰ ριπή φεγγαροχτυπημένη,

θὰ σκοτεινάσω μέχρι ἀπελπισίας,

κι ἐκεῖ ποὺ περίμενα τὰ ἐλάχιστα,

θ᾽ ἀρχίσω νὰ μοιράζω θλίψη.

 

 Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.