MARCELO VERNET
ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ
Είμαι πιο λεπτός και φοράω το άσπρο πουκάμισο
που φόραγα σαν ερωτεύτηκα τη γυναίκα μου εδώ και τόσα καλοκαίρια.
Ένα κλαδάκι βασιλικός αρωματίζει τη σιέστα και μου δροσίζει την ψυχή.
Βγαίνω στο φως ανάλαφρος, σχεδόν δίχως καν βάρος.
Αυτό είναι το σπίτι και αυτός είναι ο κήπος – απόλυτη γαλήνη. Πέρυσι
ήταν ο φωτεινός μου κόσμος. Η πορτοκαλιά, η ροδωνιά, ο σοβατισμένος
τοίχος με κοχύλια, υγρός και δροσερός σαν ποτάμι.
Βρίσκω την τρύπα που μου άρεσε να κρύβομαι. Μυρίζει μέντα.
Παιχνίδι παίζουμε – έτσι δεν είναι;
Μα πες μου, ψυχή μου, είναι όντως παιχνίδι;
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου