ΘΥΣΙΑ

 

RAINER MARIA RILKE

 

ΘΥΣΙΑ

 

Ω, πώς ανθίζει το κορμί μου εδώ, μοσχοβολώντας

στις φλέβες του όλες απ’ το αρχαίο μας το παρελθόν

που σε είδα· δες, καμαρωτός πηγαίνω περπατώντας,

κι εσύ με καρτεράς απλώς –: ποιά είσ’ εσύ λοιπόν;

 

Δες: νιώθω, όπως απομακρύνομαι, ότι καθιζάνω·

γέρικο νιώθω δέντρο, και βαριά φυλλορροώ.

Χαμόγελο έχεις, και είναι σαν αστέρι καθαρό

επάνω σου – σε λίγο χρόνο και από εμένα επάνω.

 

Ό,τι απ’ τα παιδικά μου χρόνια σφύζει, ζωντανό

και ακόμα ανώνυμο και σαν λαμπρό νερό, με βάνει

να θέλω να σου τ’ ονομάσω επάνω στον βωμό

τον απ’ την κόμη σου αναμμένον, έτσι ως τον κοιτώ,

και που τα στήθη σου ένα τού ’ναι απάλαφρο στεφάνι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.