GEORG TRAKL
KLAGE
Schlaf und Tod, die düstern Adler
Umrauschen nachtlang dieses Haupt:
Des Menschen goldnes Bildnis
Verschlänge die eisige Woge
Der Ewigkeit. An schaurigen Riffen
Zerschellt der purpurne Leib
Und es klagt die dunkle Stimme
Über dem Meer.
Schwester stürmischer Schwermut
Sieh ein ängstlicher Kahn versinkt
Unter Sternen,
Dem schweigenden Antlitz der Nacht.
**********
ΘΡΗΝΟΣ
Ύπνος και θάνατος, μαύροι αετοί όλη τη νύχτα κρώζουν
γύρω από τούτο το κεφάλι:
του ανθρώπου η χρυσή εικόνα
καταποντίζεται στο σιδερένιο
της αιωνιότητας κύμα. Σε ξέρες φριχτές
συντρίβεται το πορφυρό κορμί·
πάνω απ’ τη θάλασσα
η σκοτεινή φωνή μοιρολογάει.
Αδελφούλα, δες
πώς έντρομη βουλιάζει η βάρκα
της βαριάς μελαγχολίας,
κάτω απ’ τ’ αστέρια,
κάτω απ’ της νύχτας τη βουβή, τη διάβουβη μορφή.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Αγαπητέ Γιώργο, η μετάφραση σου είναι εξαιρετική - όμως προς τί εκείνο το φτιαχτό "διάβουβη", που δεν μπορεί να σταθεί γλωσσικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΉθελες να κλείσεις με μια Wiederholungsfigur για να τονίσεις το τέλος - όμως το πρωτότυπο κλείνει εντελώς αθόρυβα και χωρίς κανένα σκίρτημα. Μήπως αν έσβηνες το πρόσθετο κόμμα μαζί με το δύσπεπτο διάβουβη κέρδιζες σε δραστικότητα;
Αντιθέτως: θα μπορούσες να έχεις παρακολουθήσει το Antlitz, που είναι λέξη για το πρόσωπο, από πιο κοντά, αποδίδοντας το ως "θωριά", "όψη", "ειδή", ή με οπιοιαδήποτε άλλη λέξη λιγότερο ουδέτερη. Ίσως έτσι κέρδιζες αυτό που ζητούσες με το "διάβουβη"!
Χαιρετισμούς και "με το συμπάθειο" για την traductologie.
@ callimachus: Όλα αυτά που λές είναι καλά και άγια. Όλα όμως θα τα άλλαζα εκτός από το "διάβουβη". Έχω χίλιους λόγους γι' αυτό - απολύτως "μεταφρασιο-λογικούς". Και ποιός το λέει ότι δεν μπορεί η λέξη αυτή να σταθεί "γλωσσικά"; Αφού ήδη στέκεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήTo idio kanw ki edw.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘρήνος
Ύπνος και θάνατος οι σκοτεινοί αετοί
βουίζουν όλη νύχτα σε τούτο το κεφάλι:
το παγωμένο κύμα της αιωνιότητας
να καταπίνει του ανθρώπου το χρυσό
ομοίωμα προσώπου. Το πορφυρό κορμί
συντρίβεται σε φοβερούς υφάλους
κι η σκοτεινή φωνή
θρηνεί πάνω απ’ τη θάλασσα.
Μέσα στην άγρια μελαγχολία σου, αδελφή,
δες: βάρκα έντρομη
βυθίζεται κάτω απ’ τ’ άστρα,
στη σιωπηλή όψη της νύχτας.