FRANCESCO PETRARCA
ΣΟΝΕΤΤΟ 82 [ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ, ΔΟΝΝΑ]
Να σ’ αγαπώ ποτέ δεν με κουράζει, Δόννα,
κι ούτε θα με κουράσει για όσο θ’ ανασαίνω·
πλην έχω πια τον εαυτό μου μισημένο,
των δε δακρύων μου τα λούκια ώς το γόνα
μού φτάνουν. Σ’ έναν τάφο θέλω να με χώνα-
νε, και στο μάρμαρό του νά ’χει χαραγμένο
ποιός μ’ έβαλε στο χώμα σκέλεθρο λυωμένο
και θύμα αγώνα ερωτικού εις τον αιώνα.
Αν, όθεν, μια καρδιά πιστή να βλέπεις χάμου
ποθείς (μα δίχως να την τυραννάς), σου μένει
-και πάρ’ την να τη λυπηθείς, Κυρά- η καρδιά μου.
Μα αν, πάλι, η περιφρόνησή σου δεν χορταίνει
με αυτό τον τρόπο, τότε ξέχνα τη δικιά μου –
στον Έρωτα θε νά ’ναι και σ’ εμέ δοσμένη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
"Δόννα" και "Κυρά" σήμερα είναι η κ. Antonella Mosetti.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου