CÉSAR VALLEJO
PIEDRA NEGRA SOBRE UNA PIEDRA BLANCA
Me moriré en París con aguacero,
un día del cual tengo ya el recuerdo.
Me moriré en París ? y no me corro?
tal vez un jueves, como es hoy, de otoño.
Jueves será, porque hoy, jueves, que proso
estos versos, los húmeros me he puesto
a la mala y, jamás como hoy, me he vuelto,
con todo mi camino, a verme solo.
César Vallejo ha muerto, le pegaban
todos sin que él les haga nada;
le daban duro con un palo y duro
también con una soga; son testigos
los días jueves y los huesos húmeros,
la soledad, la lluvia, los caminos...
Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007
Η ΑΣΠΡΗ ΚΑΙ Η ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ
Ετικέτες
ισπανοφωνη ποιηση,
ΣΟΝΕΤΤΟ,
Vallejo
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Χόρχε, αυτό πλαγιάρισε ο Ουράνης κι έκανε το Θαπεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜίχος
@ Γιώργος Μίχος: Σ' ευχαριστώ, Γιώργο, για την πληροφορία. Δεν το ήξερα ούτα θα μπορούσα να το φανταστώ. Νά 'σαι καλά. Γουστάρω το μπλογκ σου, που το επισκέπτομαι δις ή τρις της ημέρας. Όπως σωστά επιοσημαίνεις εκεί, έχουν τρομάξει όλοι οι "ένοχοι" από την εξάπλωση των ιστολογίων. Δεν μπορούν ούτε να ελέγξουν ούτε να κατευθύνουν πλέον τα πράγματα. Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαύρη πέτρα πάνω σε άσπρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ένα Παρίσι βροχερό ξεψύχισα
μια μέρα τώρα που καλά θυμάμαι.
Ω ναι, Παρίσι ήταν, μα ηττήθηκα•
μια Πέμπτη σαν αυτή ίσως να 'ναι.
Ναι, Πέμπτη θα 'ταν, σαν και σήμερα
που τις αράδες τούτες 'δω σκαρώνω•
φίδια με ζώνουνε ανήμερα
και στον ανήφορο με βλέπω μόνο.
Πάει ο Βαγιέχο απ' τα χτυπήματα
που, με κατάρτια και πανιά, για κρίματα
άλλοι του δώσανε δίχως να φταίει.
Ας είναι μάρτυρες αυτές οι Πέμπτες
και η μοναξιά κι οι δρόμοι οι κλέφτες,
μα ας είναι ακόμα και η βροχή που καίει.
Τετέλεσται..!!
@ elena: Ο στίχος "φίδια με ζώνουνε ανήμερα" δεν είναι καθόλου καλός. Συγγνώμη που σου το γράφω έτσι ωμά, αλλά τα φίδια ναι μεν μπορεί να εξημερώνονται, αλλά προτού εξημερωθούν, δεν είναι "ανήμερα". "Ανήμερα" είναι τα "θεριά", και το φίδι δεν είναι "θεριό". Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.Κεντρωτή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "τετέλεσται" στο τέλος είναι το σχόλιό μου για τη μετάφραση αυτή..
Έτσι, δάσκαλε, δεν υπάρχει λόγος να μου ζητάτε συγχώρεση επειδή είδατε και σχολιάσετε μια σοβαρή αδυναμία της μετάφρασης. Ενδεχομένως υπάρχουν κι άλλες στη συγκεκριμένη, όπως π.χ. στον αριθμό των συλλαβών. Ο Βαγιέχο είναι απαιτητικός και, με δεδομένη την κούραση των τελευταίων ημερών, ίσως δε θα 'πρεπε καν να καταπιαστώ. Μ' έπιασε όμως το πείσμα μου κι αγνοώντας τη σοφή ρήση του λαού μας, σύμφωνα με την οποία "το γινάτι βγάζει μάτι", βάλθηκα να βγάλω τα δικά μου.
Δεν πιστεύω, όμως, να καταλήξω Οιδίποδας μόνο και μόνο γι' αυτό, έτσι δεν είναι;
Παρεπιπτόντως, εδώ υπάρχουν "άνθρωποι"-θεριά. Γιατί όχι και φίδια; Αστειεύομαι.
Την καλησπέρα μου!
@ elena: Για τα διαβάσματα τα έχουμε πει. Εισαι τυχερή που σπουδάζεις στη Χαϊδελβέργη, έστω και αν δεν πολυείσαι ευχαριστημένη από το "είδος" των σπουδών. Σε φθονώ, πάντως!... Μετάφραζε αδιακόπως και αφόβως. Μόνο έτσι κατακτάς την "ύλη" σου. Σε φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.Κεντρωτή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι "κερδίζω" είναι δεδομένο και δεν έχει να κάνει μόνο με το πανεπιστήμιο, αλλά και με τις δικές μου επιλογές.Οι τρεις δερβέναγες(όπως έγραψα κι αλλού)...Θα τα πούμε όμως και από κοντά κάποια στιγμή.
Την ηλιόλουστη (επιτέλους!) καλημέρα μου!
@ elena: Στείλε e-mail, για το πότε θα είσαι στην Ελλάδα. Θα είμαι και εγώ την περίοδο των εορτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μας κάνεις με τον Βαγιέχο αγαπητή Έλενα. Αφήνουμε τις δουλειές μας καιτρέχουμε να βρούμε τον Α.Π. να συμπληρώσει τη στνδρομή του. Ευτυχώς μας αφιέρωσε και σήμερα ένα τρίλεπτο για να σου αφιερώσειτη δική του απόπειρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποίημα μας άφησε μια μελαγχολική αίσθηση στην οποία συνδράμει και η βροχερή Αθήνα (καμιά σχέση με το βροχερό Παρίσι.
Ελπίζω να μη δημιουργήσει την αντίστοιχη αίσθηση στην ηλιόλουστη θέλω να πιστεύω Χαιδελβέργη.
Την καλημέρα μου
Θα πεθάνω μια Πέμπτη στο βροχερό Παρίσι
θα ναι μια μέρα που είναι πια στο μυαλό μου
θα ναι μια Πέμπτη στο ημερολόγιό μου
θα ναι μια Πέμπτη που θα μ' έχει νικήσει
Θα ναι μια Πέμπτη 'οπως είναι και τώρα
που σου γράφω αυτά τα θλιμμένα στιχάκια
με κυκλώνουνε φίδια ζοφερά αιμοβόρα
καθώς ανεβαίνω μοναχός τα σοκάκια
Πάει πέθανε ο Σέζαρ Βαγιέχο
με λοστούς και σκοινιά τον στοτώσαν
κρίματα ξένα βαριά του φορτώσαν
Μάρτυρές μου για πάντα θα έχω
αυτές τις Πέμπτες που με έχουν θερίσει
τη μοναξιά, τη βροχή, το Παρίσι
@ μένανδρος: Για πες μας εσύ κατά πόσο τα "αιμοβόρα φίδια" του Α.Π. είναι καλύτερα από τα "φίδια ανήμερα" της Έλενας. Ως προς τα λοιπά να του εκφράσεις τον θαυμασμό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν είναι καλύτερα αλλά κάνουν εύκολα ρίμα με το τώρα, θα μπορούσε βέβαια να χρησιμοποιηθεί και η ανηφόρα, αλλά το ζοφερά και αιμοβόρα από μόνο του είναι πολύ χαρακτηριστικό. Άλλωστε από πότε άρχισε να σας απασχολεί η κυριολεξία στην ποίηση; Ζοφερό και αιμοβόρο θα μπορούσε να είναι ένα φίδι, ένα σύννεφο ακόμα κι ένα τραίνο ή ένα δένδρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετισμούς στην Πόλη και στη Νάπολη
Σας ευχαριστώ όλους... Ελένα ειδικά εσένα για την προσπάθεια να το δώσεις ριμάτο. Το φίδια κάντο εφήμερα ποιητική αδεία μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο...Παίρνω και τις δυο παραλλαγές και του Μένανδρου για το μπλογκ μου... Γιώργο είμαστε σε επαφή, έχω το μυθιστόρημά σου. Θα περιμένεις ακόμα και ως το καλαοκαίρι κάτι από μένα γι αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜίχος
Ευχαριστώ σας, όλους, κι επιφυλάσσομαι!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Μένανδρο:
Πάλι δεν "άκουσα" τη ρήση του σοφού (καμιά φορά) λαού μας, σύμφωνα με την οποία "όποιος βιάζεται σκοντάφτει" και τιμωρήθηκα. Τι ήθελα το "ηλιόλουστη"; Δε δάγκωνα τη γλώσσα μου καλύτερα;Απ' τη λαχτάρα μου να δω ήλιο βιάστηκα και τιμωρήθηκα και πάλι με συννεφιά!!
Τα σέβη μου!
@ Μένανδρος: Εντάξει, ρε Μένανδρε, μη βαράς. Μια κουβέντα είπαμε. και η Πόλυ και η Νάπολη σε χαιρετάν!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Έλενα: Αφού σε "υιοθέτησε" και ο Μίχος, δεν θέλεις τίποτε άλλο. Άκου εμένα που σου λέω. Δεν υπάρχει πιό "δύσκολος" και πιο "καλός" / "δίκαιος" από δαύτον!
@ Μίχος: Και μόνο που επικοινωνούμε χαίρομαι. Πού να σου αφήσω Ελυάρ και Νερούδα;
Γιωργή το Νερούδα τον έχω... Τον Ελυάρ στο ναυτίλο Χαριλάου Τρικούπη.Πολύ ευχαρίστως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά θα σε περιμένει εκεί κι ένας συμπαγής δίσκος με εκατό δίσκους μέσα προς τέρψιν ακοής.
Τι λες βρε στην κοπελιά;
Σκέφτομαι τον Παπαδόπουλο... δώσε καμιά φωτό του στο ποιείν και να γίνει κάτι με τη Σοφία Κολοτούρου... άμεσα... Ο Παστάκας είναι ανοιχτός και το ξέρεις...
Μίχος