ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
Όταν, κατά το μεσημέρι, βρέθηκε στο κέντρο του αρχαίου θεάτρου,
νέος Έλληνας αυτός, ανύποπτος, ωστόσο ωραίος όπως εκείνοι,
έβαλε μια κραυγή (όχι θαυμασμού· το θαυμασμό
δεν τον ένιωσε διόλου, κι αν τον ένιωθε
σίγουρα δε θα τον εκδήλωνε), μια απλή κραυγή
ίσως απ’ την αδάμαστη χαρά της νεότητάς του
ή για να δοκιμάσει την ηχητική του χώρου. Απέναντι,
πάνω απ’ τα κάθετα βουνά, η ηχώ αποκρίθηκε –
η ελληνική ηχώ που δε μιμείται ούτε επαναλαμβάνει
μα συνεχίζει απλώς σ’ ένα ύψος απροσμέτρητο
την αιώνια ιαχή του διθυράμβου.
Ποίημα από τις «Μαρτυρίες, Α». Περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τόμος Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 229.
Η ανάρτηση αφιερώνεται στον φίλο Θόδωρο Α. Πέππα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου