ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
Τέλος κι αυτής της ιστορίας. Τέλος. Ακούγεται κιόλας
κάτω απ’ την πόρτα το ελαφρό βουητό της γαλήνης. Μπορεί πάλι
να σταθείς στο παράθυρο, κοιτάζοντας πέρα τους πράσινους λόφους,
καθένας τους μ’ ένα άσπρο ξωκλήσι στην πλαγιά του· ή κοιτάζοντας
τις στάλες του ασβέστη στα μαύρα μαλλιά των νεαρών οικοδόμων
στο απέναντι γιαπί. Τούτη η ελληνική πραϋντική φιλία
που ξαναδένει την κομμένη κλωστή και μένει μαλακός ο κόμπος –
μνήμη της διάρκειας, όχι της διακοπής. Κι όπως στρέφεις
απ’ το παράθυρο πάλι προς τα μέσα, το δωμάτιο είναι
ένα καθάριο ολόφωτο ενυδρείο, όπου γυμνά μικρά κορίτσια
περιδιαβάζουν το νερό με σιωπηλή ερωτική ευφροσύνη
καβάλα σε χρυσά, μαβιά, τριανταφυλλιά και πράσινα ψάρια.
Αθήνα, 12.ΧΙΙΙ.79
Από την ποιητική συλλογή «Έφυγαν», που περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ΄, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 257.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου